Je bent hier : Welkom > Angst en trauma > Rouw zonder rouwkaart: als niemand ziet wat jij verloren bent
Vrouw kijkt naar haar ongeboren kind — symbool voor het gemis na een miskraam of onvervulde kinderwens.

Rouw zonder rouwkaart: als niemand ziet wat jij verloren bent

Angst en trauma

Auteur: Mieke Loor

Je zit aan tafel met een kop thee, kijkt naar buiten, en ineens is het er: een brok in je keel, die oude pijn. Maar dit keer is er geen kaartje gestuurd. Geen uitvaart, geen bloemen, alleen dat stille, rauwe gemis waar niemand iets vanaf weet. Je probeert het weg te slikken, maar het blijft. Het voelt als rouw, maar je durft het bijna niet zo te noemen.
 
Want er is toch niemand doodgegaan? Je relatie liep stuk, maar daar moet je inmiddels toch overheen zijn? Of dat ene kind dat er nooit kwam, dat kun je toch niet blijven voelen? Je vertelt jezelf dat je dankbaar moet zijn, dat anderen het zwaarder hebben. Je probeert verder te gaan, maar diep vanbinnen blijft er iets trekken. Alsof je niet echt verder kunt, zolang dit onuitgesproken blijft.
 
In mijn praktijk zie ik vaak mensen die rondlopen met dat soort verhalen. Stille verliezen, die jarenlang ongezien bleven, en toch elke dag meereizen. Ik ben Mieke, en in mijn praktijk Jouw Eigen Veerkracht in Valkenswaard begeleid ik mensen die vastlopen op plekken die niemand ziet. Met hypnotherapie, Voice Dialogue, innerlijk kindwerk en systemisch werk help ik je om zacht en zonder oordeel te onderzoeken wat er eigenlijk met jou gebeurd is. En hoe je weer ruimte kunt maken voor jouw verhaal.

In deze blog ontdek je;
  1. Wat is rouw die niemand ziet, maar jij wel voelt?
  2. Wat zijn onzichtbare vormen van rouw?
  3. Waarom je letterlijk moe wordt van rouw
  4. Wat doet erkennen van rouw?
  5. Wat je zelf kunt doen om je rouw te erkennen.
  6. Hoe ik je begeleid in dit proces van stille rouw
  7. Wat je misschien nog niet wist over mij
  8. Meestgestelde vragen over niet-erkende rouw
  9. Zet nu de volgende stap naar erkenning van jouw stille verdriet

Soms voelt het alsof je gewoon doorgaat, omdat het moet. Maar ergens in jou is iets achtergebleven, iets dat nooit werd uitgesproken, nooit werd erkend. In deze blog ontdek je hoe rouw er ook anders uit kan zien dan de wereld gewend is, en waarom het zoveel uitmaakt als iemand eindelijk zegt: “Ik zie het wel, dat je iets kwijt bent.”

Zet hier die stap op weg naar Jouw Eigen Veerkracht

“Verdriet is verdriet, klein of groot”

Wat is rouw die niemand ziet, maar jij wel voelt?

Je zit aan tafel, kijkt gedachteloos voor je uit, en ineens komen de tranen. Een brok in je keel, en een gevoel van intens verdriet. Maar dit keer is er geen kaartje gestuurd of mensen die langskwamen. Geen ritueel van afscheid. Alleen dat stille, koude gemis waar niemand iets vanaf weet. En toch zit het daar. Pijnlijk, stil, en zwaarder dan je dacht.
 
Onzichtbare rouw komt vaker voor dan je denkt. Een gemiste kinderwens. Een miskraam waar niemand over sprak. Een vriendschap die zomaar doodbloedde. Het verlies van je gezondheid of werk. Of opgroeien in een gezin waarin je nooit echt werd gezien. Geen condoleances, geen officiële aanleiding. Alleen jij, die dacht: ik moet verder met dit verdriet.
 
Maar jouw hart maakt geen onderscheid tussen groot of klein verlies. Tussen officieel en onuitgesproken. Verdriet is verdriet. En wat geen plek krijgt, blijft zich vastzetten, in je lichaam. In de dagen die gewoon doorgaan. Soms duurt het jaren voordat je woorden vindt voor iets wat je al die tijd stil hebt meegedragen.

Hoe herken je niet erkend verlies?

Je houdt je al jaren groot. Je bent gewend om alles maar te relativeren, te begrijpen en weg te slikken. Je zegt tegen jezelf: “Stel je niet zo aan, moet je eens kijken wat voor ellende er in de wereld is”. Je snuit je neus, dept je tranen en haalt eens diep adem. Maar vanbinnen ben je moe, en als je dat beseft komen de eerste tranen weer.
 
En toch voel je dat er iets zit, niet constant, maar net vaak genoeg om je uit balans te trekken. Je huilt sneller dan je wil, slaapt onrustig en je reageert feller dan je zou willen. Je weet dat het ergens vandaan komt, maar je vindt geen beginpunt. Geen reden. En dus denk je: het ligt aan mij, ik ben te emotioneel.
 
Maar wat als het niet aan jou ligt? Het ligt aan alles wat je nooit hebt mogen voelen. Wat je hebt moeten inslikken, verstoppen, wegpoetsen omdat niemand het opmerkte. Je hebt dat verdriet een andere naam gegeven: vermoeidheid, overprikkeling, pech. Maar het wil maar één ding: eindelijk gezien worden.

Wat zijn onzichtbare vormen van rouw?

Niet elke rouw komt met zwarte kleding, kaarsen of condoleances. Sommige rouw sluipt je leven binnen, stilletjes en onuitgenodigd. Het zijn de verliezen waar je geen woorden voor had, omdat niemand er ooit naar vroeg. De miskraam waar je niemand over vertelde. De relatie die niet officieel genoeg was om te mogen huilen. Of dat ene kind dat je nooit kreeg, maar in je hart al lang had omarmd.
 
Niet-erkende rouw kent vele gezichten. Soms verlies je iemand, soms verlies je iets. En soms van een toekomst die er nooit is gekomen. Wat deze vormen met elkaar gemeen hebben, is dat ze je raken, diep vanbinnen, maar onzichtbaar blijven voor de buitenwereld. En juist dat maakt het ingewikkeld. Want hoe rouw je om iets waar niemand bij stilstaat?
 
Hieronder lees je drie vormen van deze stille rouw, die vaker voorkomen dan je denkt, maar zelden worden herkend:

Verborgen relatie, verboden verdriet

Ze hielden van elkaar. Al jaren. Maar hij was getrouwd, en zij een geheim. Toen hij overleed, mocht zij nergens bij zijn. Geen afscheidsdienst, geen foto’s op de kist, geen herinnering aan haar bestaan. “Jij had toch geen echte relatie?” hoorde ze fluisteren. Dus hield ze haar mond. Maar in haar lichaam gierde het gemis. Niet alleen van hem, maar ook van de plek die ze nooit mocht innemen.

Deze rouw noemen we rechteloze rouw: je verdriet is echt, maar er is geen ruimte om het te tonen. En dus blijft het zitten. Als een steen op je borst. Tot iemand zegt: “Ik zie je. Je mag rouwen.”

Niet geboren, wel gemist

Ze had al een naam in haar hoofd. Een geboortekaartje ontworpen in haar dromen. En toen… paniek, bloed, stilte en daarna leegte. “Je bent nog jong,” zeiden ze. “Je kunt het opnieuw proberen.” Maar zij had allang een moederhart, en dat brak in duizend stukken.
 
Rouw na een miskraam, een stilgeboorte of een onvervulde kinderwens wordt vaak onderschat. Maar je lichaam weet wat het verloor. Je hart ook. Deze rouw is niet minder, alleen stiller. En soms duurt het jaren voordat je durft te zeggen: ik heb iets verloren, zonder dat iemand het zag.

Opgegroeid zonder erkenning

Soms rouw je niet om een persoon, maar om wat je nooit hebt gehad. Een moeder die je nooit echt troostte. Een vader die altijd werkte, maar nooit vroeg hoe het écht met je ging. Geen knuffels, geen veiligheid, geen thuis om naar terug te keren.
 
Deze rouw is moeilijk te plaatsen. Je ouders leven nog, je jeugd was toch oké? En toch zit er dat knagende gemis. Een verdriet zonder herinneringen. Geen afscheid, maar wél verlies. Rouwen om wat je nooit hebt gekregen is misschien wel de meest verwarrende vorm van allemaal, maar niet minder waar.

Geen rouwkaart, maar wel een leeg bureau

Ze had het niet aan zien komen. “Reorganisatie,” zeiden ze. “Niets persoonlijks.” Maar ineens was haar pasje geblokkeerd en stond ze met een doos vol mappen in de lift. Jaren van toewijding, collega’s die familie leken, alles weg in één gesprek van zeven minuten.
 
Thuis wachtte niemand. Geen bloemen, geen telefoontjes. Alleen stilte. En een gevoel dat ze zich niet kon veroorloven: verlies. Want ja, het was maar werk. “Wees blij dat je eruit bent,” zeiden mensen. Maar haar identiteit, haar structuur, haar waardigheid, het lag allemaal op dat bureau waar nu iemand anders zit.

Rouw om je baan is echte rouw. Zeker als je er je ziel en zaligheid in had gelegd. En vooral als dat werk de plek was waar je jezelf nog een beetje kon voelen. Soms zit de pijn niet in het ontslag zelf, maar in wat het bij je losmaakt: ben ik dan niets waard? Wat blijft er nog over van mij?

“Rouwen kan heel diep in je systeem gaan zitten”

Waarom je letterlijk moe wordt van rouw

Je bent niet ziek. Er is geen rouwkaart verstuurd. Geen toespraak, geen officiële afsluiting. En toch voelt het alsof je iets onherstelbaars bent kwijtgeraakt. Je lacht, je zorgt, je gaat door, maar ergens vanbinnen is het stil geworden. Alsof er een stukje licht uitging dat je zelf nauwelijks kon benoemen. En wat het extra verwarrend maakt: niemand om je heen lijkt het op te merken. Zelfs jijzelf twijfelt soms. Was dit wel écht zo groot?
 
We denken vaak dat rouw alleen bestaat bij overlijden. Maar rouw is alles wat je moest loslaten zonder écht afscheid te kunnen nemen. Een droom die vervloog. Een kind dat nooit geboren werd. Een liefde die stil verdween. Of een versie van jezelf die je onderweg kwijtraakte. Zolang dat verdriet geen woorden krijgt, gaat het ondergronds. Dan uit het zich in vermoeidheid, overprikkeling, onrust, en je snapt zelf niet waarom. Maar ergens in jou weet je: het is nog niet klaar.
 
Misschien ben jij iemand die al jaren doorgaat. Die zichzelf vertelt dat het wel meevalt. Maar diep vanbinnen voelt het anders. Alsof iets in jou steeds opnieuw fluistert: “Zie mij.” En op het moment dat je luistert, écht luistert, gebeurt er iets. Geen oplossing, geen fix. Maar wel een opening. Een ademteug. Een kleine ruimte waar jij er weer mag zijn.

Een houten schuurtje dat uitpuilt van spullen, als metafoor voor niet-erkende rouw

“Rouw is als een klein schuurtje. Elke keer dat er iets pijn doet, schuif je het naar binnen. Tot je op een dag niet meer weet wat er allemaal ligt”

Wat doet erkennen van rouw?

Misschien heb je geen woorden. Alleen die brok in je keel. Die knoop in je maag. Die vreemde onrust die steeds terugkomt als het eindelijk stil is. En misschien probeer je het al jaren te negeren, te verklaren, of iets mee te doen. Maar wat als je vandaag niet hoeft te fixen, verklaren of oplossen?
 
Wat als je alleen maar hoeft toe te geven: er zit iets in mij dat pijn doet. Je hoeft het niet te begrijpen. Je hoeft er nog niet over te praten. Je mag het alleen even voelen, al is het maar een seconde. En dan weer door, als dat beter voelt. Rouw wil niet perfect doorleefd worden. Het wil alleen erkend worden. En dat begint vaak met iets heel eenvoudigs: even je hand op je hart leggen.
 
Je hoeft het nog niet aan iemand uit te leggen. Je hoeft geen dagboek te kopen of therapieafspraken te maken. Misschien is het genoeg om vandaag even te zitten. Op de bank. In de auto. Aan de keukentafel. En zachtjes te denken: ik weet niet wat dit is, maar het mag er zijn. Niet meer. Niet minder. Soms begint daar iets te bewegen.

Wat je zelf kunt doen om je rouw te erkennen.

Soms denk je dat het weg is. Omdat het zo lang stil bleef. Geen tranen, geen herbeleving, geen drama. Je bent doorgegaan met je leven, hebt een gezin opgebouwd, een carrière gevolgd, jezelf staande gehouden. Maar dan gebeurt het ineens. Een opmerking. Een geur. Een scène in een film. En je voelt het terugkomen, ruw en ongefilterd, als een oude bekende die je jaren niet hebt gezien.
 
Verdriet dat lang is weggestopt, komt niet met veel lawaai. Het sluipt naar binnen. In je dromen, in je reacties, in je lichaam dat steeds iets te strak aanvoelt. Misschien komt er geen huilbui. Alleen een soort doffe zwaarte. Of een herinnering aan een plek waar je liever niet heen gaat. Niet alles hoeft uitgesproken te worden om echt te zijn. Soms is voelen al genoeg.
 
Wat je nu kunt doen? Begin klein. Stop met jezelf zwak te vinden. Geef jezelf toestemming om iets te voelen zonder dat je het hoeft uit te leggen. Schrijf een zin op. Zet een kruisje in je agenda voor jezelf. Of vertel één iemand: “Er zit iets in mij wat nog geen plek heeft.” Verdriet wil niet dat je het loslaat. Het wil gedragen worden, even je hart luchten. En daarin hoef je niet alleen te zijn.
 
En kom je er niet uit?  Juist dán kan therapie zoveel betekenen. Niet om je verdriet weg te poetsen. Maar om je terug te brengen naar dat ene gevoel dat nooit gezien mocht worden. Niet omdat je zwak was, maar omdat je sterk móést zijn. En als dat gevoel er eindelijk wél mag zijn… dan gebeurt er iets. Iets wat woorden overstijgt.

“Het is niet gek om hulp te vragen”

Hoe ik je begeleid in dit proces van stille rouw

Soms zit oud verdriet zó diep verstopt dat je er met praten niet bij komt. Je voelt misschien wel dat er iets zit, een brok in je keel, spanning in je borst, maar zodra je het probeert te benoemen, schiet je hoofd ertussen. “Ach, het stelt toch niks voor.” Hypnotherapie helpt dan om voorbij dat denken te komen. Om naar die plek te gaan waar het ooit begonnen is, zonder dat je het opnieuw hoeft te beleven.
 
In die veilige trance, waarin je nog precies weet wie je bent maar je hoofd even stil wordt, komen vaak beelden of gevoelens omhoog die al jaren op slot zaten. Niet om je te overspoelen, maar juist om je zachter te maken vanbinnen. Soms is het verdriet van toen, soms het gemis van nu. En soms zegt een kindstemmetje: “Zie je wel, ik was niet belangrijk.” Daar begint het echte werk.
 
Soms werk ik aanvullend met Voice Dialogue, als blijkt dat er innerlijke stemmen zijn die je rouw blijven wegdrukken. Bijvoorbeeld die kritische kant die zegt dat je dóór moet, of het overlevingsdeel dat alles glad probeert te strijken. Door die stemmen letterlijk een plek te geven in de ruimte, ga je herkennen wie er telkens aan het woord is, en wie je stil hebt gehouden. Niet om te praten over rouw, maar om het eindelijk te laten spreken.

Wat je misschien nog niet wist over mij

Deze blog schrijf ik niet zomaar. Ook ik heb geworsteld met vormen van rouw die jarenlang geen plek kregen. En eerlijk? Ik had zelf niet eens door dat het nog zo diep verstopt zat. Totdat het, tijdens een van mijn eigen sessies, ineens bovenkwam.
 
Tussen de geboortes van mijn twee prachtige kinderen in, kreeg ik een miskraam. Tien weken zwanger, en toen ging het mis. Het gebeurt vaker, dat weet ik, maar dat maakt het niet minder pijnlijk. En toch ben ik er destijds overheen gewalst. Niet uit onwil, maar omdat het leven gewoon weer verder moest. Doorlopen, doorgaan.
Pas jaren later, tijdens een hypnose-sessie, kon ik het vruchtje symbolisch begraven in de natuur. Dat vruchtje heeft een naam: Pim. En die kleine Pim, die verdiende een klein ritueel, met grote betekenis. Emotioneel? Ja. Maar ook bevrijdend. Omdat ik eindelijk kon erkennen wat er was gebeurd en hoeveel het eigenlijk had betekend.
 
We dragen allemaal verhalen met ons mee die stil zijn gebleven. Dit was er één van mij. En juist daarom weet ik: rouw hoeft niet luid te zijn om zwaar te wegen. Maar als het zachtjes ruimte krijgt, kun je weer vrijer ademen.
 
“Voel je herkenning bij wat je leest? Dan is dit misschien het moment om jouw verhaal ook aan het licht te laten komen. Ik loop graag een stukje met je mee.“

Meestgestelde vragen over niet-erkende rouw

Sommige vragen blijven rondzingen in je hoofd, zeker als je voelt dat er iets knaagt, maar je geen woorden hebt voor wat het is. In deze veelgestelde vragen lees je herkenbare twijfels, verrassende inzichten en concrete antwoorden over wat rouw kan zijn, ook als niemand het zo noemt.

Wat is niet-erkende rouw?

Niet-erkende rouw is verdriet om een verlies dat door anderen (of jezelf) niet als ‘echt verlies’ wordt gezien, zoals een miskraam, gemiste kinderwens of emotioneel gemis in je jeugd.

Hoe weet ik of ik nog rouw?

Als je blijft hangen in oude verhalen, snel geraakt bent of je regelmatig ‘zomaar’ verdrietig voelt, kan er sprake zijn van rouw die nog geen plek heeft gekregen.

Kan ik rouwen om iets dat nooit is gebeurd?

Ja, dat heet levend verlies. Je kunt rouwen om wat er nooit was maar wel gewenst: een liefde, een ouder die er niet echt was, of het kind dat je nooit kreeg.

Waarom komt rouw soms pas jaren later boven?

Rouw wacht tot je er klaar voor bent. Soms pas als het veilig genoeg voelt in jezelf. Hypnotherapie en innerlijk kindwerk helpen om die lagen voorzichtig te openen.

Wat gebeurt er als je rouw geen ruimte geeft?

Oude rouw gaat niet weg , die zoekt andere uitwegen. Denk aan onverklaarbare vermoeidheid, somberheid of overprikkeling. Systemisch werk maakt zulke signalen inzichtelijk.

Is therapie nodig om oude rouw te verwerken?

Niet altijd. Maar begeleiding kan het verschil maken tussen erdoorheen ploeteren of stap voor stap lichter leren dragen. Je hoeft het niet alleen te doen.

Helpt praten over rouw echt?

Ja, mits er écht geluisterd wordt. In Voice Dialogue onderzoeken we ook de stemmen in jou die verdriet willen voelen én die je juist op de been willen houden.

Wat als ik geen duidelijke reden heb om me verdrietig te voelen?

Gevoelens houden zich niet aan logica. Soms voel je oud verdriet dat geen woorden kreeg. In therapie mag het er alsnog zijn, zonder oordeel of tijdslimiet.

“Heb je hulp nodig voor het vinden van je eigen veerkracht?“

Zet nu de volgende stap naar erkenning van jouw stille verdriet

Je loopt rond met iets wat niemand ziet. Een gemis dat nooit echt een plek kreeg, maar wel zijn sporen achterliet. Misschien draag je het al jaren mee, stil, op de achtergrond, terwijl je gewoon doorgaat met leven. Maar soms, midden op de dag, voel je het ineens weer. Die knoop in je maag, de tranen, de pijn van het verlies. Het gevoel vanbinnen dat zegt: er is iets wat gezien wil worden.
 
Misschien draag jij ook zo’n verhaal in je mee. Een verlies waar niemand iets van weet. Een gemis dat geen naam kreeg, maar wel pijn doet. En misschien ben je al jaren onderweg met dat gevoel, zonder echt te weten waar je het moet laten. Dan wil ik je zeggen: je hóéft het niet langer alleen te dragen. Je hoeft het niet op te lossen of weg te werken. Maar je mag het wel aankijken, en dat kunnen we samen doen, op een manier die past bij jou.
 
Ik ben Mieke, en in mijn praktijk Jouw Eigen Veerkracht in Valkenswaard help ik mensen om ruimte te maken voor dat stille verdriet. Met hypnotherapie, Voice Dialogue, Innerlijk Kindwerk en systemisch werk onderzoeken we wat er diep vanbinnen vastzit, niet om het open te breken, maar om het lichter te maken. Zodat je weer kunt ademen, voelen, leven.
 
Het vraagt moed om stil te staan bij wat je jarenlang hebt weggeduwd. Maar je hoeft het niet alleen te doen. Wacht niet langer en neem vandaag nog contact met mij op voor die eerste stap, en ontdek hoe jij weer gaat geloven in Jouw Eigen Veerkracht.

Liefs, Mieke

Zet hier die volgende stap naar Jouw Eigen Veerkracht

📍 Ik werk vanuit mijn praktijk in Valkenswaard, maar veel mensen komen gewoon uit Eindhoven. Het is maar een kwartiertje rijden, dus zet die stap gerust, je bent er zo.

Bekijk locatie op Google Maps

Wat ik je nog mee wil geven over niet erkende rouw

  • Niet-erkende rouw is verdriet dat niet als ‘echt verlies’ wordt gezien, zoals bij een miskraam.
  • Rouw kan jaren later bovenkomen wanneer je er klaar voor bent; hypnotherapie kan daarbij helpen.
  • Je kunt rouwen om dingen die nooit zijn gebeurd, zoals een gemiste liefde of kind.
  • Oude rouw zoekt andere uitwegen als je er geen ruimte voor geeft, wat kan leiden tot vermoeidheid of somberheid.
  • Praten over rouw helpt, vooral als er echt geluisterd wordt; therapie kan het proces lichter maken.

Lees hier mijn recente blogs

Scroll naar boven