Je bent hier : Welkom > Relaties en patronen > Waarom voor jezelf zorgen zo moeilijk is
zelfzorg

Waarom voor jezelf zorgen zo moeilijk is

Relaties en patronen

Auteur: Mieke Loor

Je ziet een theedoek liggen en pakt ’m automatisch op. Even vouwen. En terwijl je daarmee bezig bent, zie je dat de fruitschaal leeg is. Dus je maakt meteen een boodschappenlijstje. Je hoort jezelf zeggen: “Wil jij nog iets van de supermarkt?” En dan pas merk je dat je eigenlijk helemaal niet wilde gaan. Je had rust nodig. Maar goed. Het is nou eenmaal wat je doet. Zorgen. Voor iedereen. Altijd.

Misschien heb je ook weleens gedacht: Als ik maar genoeg geef, krijg ik vanzelf iets terug. Of: Zorgen voor een ander geeft tenminste nog het gevoel dat ik ertoe doe. En natuurlijk bedoel je het goed. Maar ondertussen loop jij leeg. Je raakt jezelf kwijt. Je voelt je moe, prikkelbaar of gewoon… op. En wat je ook probeert, even me-time plannen, een boek lezen, of gewoon even helemaal niets, het helpt maar even. Want het diepste patroon blijft: zorgen voor de ander, voordat jij jezelf toestaat iets te voelen of te ontvangen.

Ik ben Mieke, en in mijn praktijk Jouw Eigen Veerkracht in Valkenswaard werk ik met holistische therapie. Met werkvormen als hypnotherapie, voice dialogue, innerlijk kindwerk en andere vormen die zich aandienen, begeleid ik mensen die het contact met zichzelf zijn kwijtgeraakt in het voortdurend zorgen voor anderen. Mensen die willen ontdekken waar dit patroon vandaan komt, én hoe je weer terugkeert naar jezelf. Niet om te stoppen met geven, maar om het te doen vanuit rust, helderheid en keuzevrijheid. Want zorgen mag, maar niet ten koste van jezelf.

In deze blog ontdek je;
  1. Waarom blijf ik altijd zorgen voor anderen?
  2. Hoe herken ik mijn eigen grenzen?
  3. Wat als ik mezelf schuldig voel als ik voor mezelf kies?
  4. Heeft overmatig zorgen met mijn verleden te maken?
  5. Hoe kan ik zorgen voor een ander zonder mezelf te verliezen?
  6. Waarom raak ik geïrriteerd als niemand mij helpt?
  7. Waarom ben ik zo moe na een dag met andere mensen?
  8. Ik weet wat een ander nodig heeft, maar vergeet mezelf
  9. Mijn persoonlijk verhaal
  10. Meestgestelde vragen over jezelf wegcijferen
  11. Zet nu die volgende stap naar hulp vragen

Altijd zorgen voor een ander lijkt vanzelf te gaan, tot je merkt dat je zelf nauwelijks nog op adem komt. Ook ik liep daarin vast. Lees hier mijn verhaal, en ontdek wat er gebeurt als je weer terugkomt bij jezelf.

Voel je dat er iets moet veranderen? In deze blog lees je alles over dat patroon van altijd geven, of zet nu die volgende stap.

Zet hier die volgende stap naar Jouw Eigen Veerkracht

“Als ik het niet doe, wie dan wel?”

Waarom blijf ik altijd zorgen voor anderen?

Je weet dat je eigenlijk rust nodig hebt. Maar zodra iemand een beroep op je doet, zeg je ‘ja’. Zelfs als je lijf ‘nee’ schreeuwt. Je wilt niemand teleurstellen. Je wilt geen ruzie. En diep vanbinnen denk je misschien ook: Als ik het niet doe, wie dan wel? Of: Zij hebben het zwaarder dan ik. Ik moet me niet aanstellen. Dus je gaat door. En nog een beetje extra.

Wat hier vaak onder zit, is een oud patroon. Misschien heb je als kind geleerd dat zorgen voor anderen veiligheid gaf. Of liefde. Misschien werd jouw behoefte als ‘lastig’ gezien en voelde je je alleen waardevol als je hielp, meedacht of glimlachte. Dat patroon nestelt zich diep, het wordt een soort automatische piloot. In voice dialogue noemen we dit een ‘innerlijke zorgdrager’: een deel dat ooit is ontstaan om je te beschermen, maar nu je leven overneemt.

Wat als die innerlijke zorgdrager even op adem mocht komen? Wat als jij mag ontdekken dat jouw waarde niet afhangt van wat je geeft, maar dat je gewoon al genoeg bent? In therapie onderzoek je op een veilige manier waar dit patroon vandaan komt. En je leert nieuwe keuzes maken. Niet door jezelf af te sluiten, maar door jezelf serieus te nemen. Zodat je leert geven vanuit overvloed en niet meer vanuit uitputting.

Hoe herken ik mijn eigen grenzen?

Grenzen voelen misschien abstract. Of lastig. Zeker als je jarenlang gewend bent ze te negeren. Misschien heb je ooit gevoeld: Dit wil ik niet, maar het toch gedaan. En nu weet je niet goed meer waar je grenzen liggen. Je merkt pas dat het te veel is als je prikkelbaar wordt. Of huilerig. Of als je hoofd vol raakt terwijl je je glimlach opzet. Herkenbaar?

Grenzen zijn niet hard of egoïstisch. Ze zijn juist zacht én duidelijk. In Innerlijk Kindwerk onderzoeken we welke grenzen je vroeger wél of niet mocht aangeven. Soms leer je dat “nee zeggen” gevaarlijk is, dat het leidt tot straf, afwijzing of stilte. En dus leer je die ‘nee’ inslikken. Tot je hem niet meer voelt. Of alleen nog als het al te laat is.

Grenzen stellen begint bij voelen. Niet bij plannen of praten, maar bij afstemmen. Wat zegt je lijf als je ergens ‘ja’ tegen zegt? Wat voel je in je buik, je borst, je adem? In therapie leer je weer luisteren naar die signalen. En beetje bij beetje bouw je de veiligheid op om er ook naar te handelen. In jouw tempo, met zachtheid, want grenzen geven ruimte  aan jou en aan de ander.

“Dagje sauna zit er niet in”

Wat als ik mezelf schuldig voel als ik voor mezelf kies?

Misschien ben je weleens opgestaan en dacht je: Vandaag doe ik het anders. Je zei ergens ‘nee’ tegen. Of plande een dag voor jezelf, lekker naar de sauna. Maar dan… schuldgevoel. Het knaagt. Het fluistert: Nu doe je de hele dag niets, wat zullen anderen wel niet denken? En voor je het weet, zit je toch weer in de auto naar die verjaardag waar je eigenlijk niet naartoe wilde.

Schuldgevoel is vaak geen teken dat je iets fout doet, maar dat je iets anders doet dan je gewend bent. Het is een bijwerking van groei. In hypnotherapie kunnen we onderzoeken waar dat schuldgevoel vandaan komt. Vaak zitten er onbewuste overtuigingen onder, zoals: Ik ben verantwoordelijk voor het geluk van anderen. Of: Als ik kies voor mezelf, ben ik egoïstisch. Deze overtuigingen nestelen zich diep, maar zijn ook liefdevol te herschrijven als je weet waar ze vandaan komen.

En weet je? Je mag groeien. Je mag het ongemakkelijk vinden. Je mag leren dat zelfzorg geen aanval is op een ander, maar een uitnodiging aan jezelf. En dat het oké is om te wennen aan ‘nee’. Want elke ‘nee’ die je geeft aan de ander, is een ‘ja’ voor jezelf. En die heb je nodig om weer op te laden, om echt te kunnen geven, maar alleen als jij daar klaar voor bent.

“Als ik zorg vinden ze me vast lief”

Heeft overmatig zorgen met mijn verleden te maken?

Misschien herken je het patroon, maar vraag je je af: Komt dit echt uit mijn jeugd? Of ben ik gewoon iemand die graag helpt? Natuurlijk mag je een helper zijn. Maar als je altijd zorgt voor anderen ten koste van jezelf, is het waardevol om stil te staan bij waar dit vandaan komt.

Veel mensen die worstelen met grenzeloos zorgen, groeiden op in een onveilige of emotioneel gesloten omgeving. Misschien kreeg jij veel verantwoordelijkheid op jonge leeftijd. Of werd jouw gevoelige aard niet echt gezien. In systemisch werk kijken we naar deze dynamieken: Wat was jouw plek in het gezin? Welke rollen nam je over? Was er ruimte voor jouw verdriet, jouw verlangens?

Door je eigen verhaal te ontrafelen, ontstaat er ruimte. Je gaat jezelf beter begrijpen. En met die inzichten kun je nieuwe keuzes maken. Niet omdat je ‘stuk’ bent, maar omdat je patronen leert herkennen die ooit helpend waren, maar nu in de weg staan. En juist dat bewustzijn geeft lucht,  rust, en richting.

vuile vaat

“Elke avond zorg je dat iedereen het warm heeft. Je checkt de dekens, legt nog een knuffel klaar. Maar zelf kruip je onder een halve deken,  alsof jij geen warmte nodig hebt.“

Hoe kan ik zorgen voor een ander zonder mezelf te verliezen?

Dit is misschien wel de belangrijkste vraag, want stoppen met zorgen dat wil je niet. Het past bij je. Het is wie je bent. Maar zorgen zonder jezelf te verliezen? Dat voelt bijna als een onmogelijke opgave. En toch is dat precies wat wel mogelijk is. Alleen: het begint niet bij de ander. Het begint bij jou.

Wanneer je jezelf leert kennen, je grenzen, je behoeften, je oude patronen, ontstaat er ruimte. In voice dialogue leer je bijvoorbeeld het verschil voelen tussen de innerlijke zorgdrager en het deel dat verlangt naar rust, vrijheid of autonomie. Beide kanten mogen bestaan. Maar jij bepaalt wie er aan het stuur zit.

Goed zorgen begint bij goed afgestemd zijn. Op jezelf. Op je innerlijke signalen. En vanuit daar ontstaat een nieuwe vorm van geven. Niet om aardig gevonden te worden. Niet om schuld te vermijden. Maar omdat het klopt. Omdat jij in balans bent. En dan ben je misschien niet voor iedereen beschikbaar, maar wel volledig aanwezig voor wie er echt toe doet.

“Daar sta je dan tussen de potten en pannen”

Waarom raak ik geïrriteerd als niemand mij helpt?

Je kent het vast: je staat al drie kwartier in de keuken te koken voor zes man. Niemand vraagt of ze iets kunnen doen. En zodra iemand wel vraagt of je hulp nodig hebt, zeg je: “Nee joh, gaat prima!” Om daarna met een kloppend hoofd, aangebrand eten en opgekropte frustratie aan tafel te schuiven.

En ondertussen denk je: Waarom helpt er nooit eens iemand?
Tja. Soms zijn we zo gewend om het allemaal zelf te doen, dat ontvangen eng voelt. Misschien voelt hulp aannemen als falen. Of als risico: Wat als ik afhankelijk word? Wat als ze het fout doen? In therapie komt dit vaak neer op controle, veiligheid, en het idee dat jij het zelf moet dragen. Altijd.

Maar weet je? Het is een kracht om hulp toe te laten. Het is kwetsbaar en wijs. In sessies werken we soms met delen die niet kunnen ontvangen: innerlijke perfectionisten, innerlijke solo-helden. En als die een beetje mogen ontspannen… dan gebeurt er iets moois. Dan ontstaat er ruimte. Voor adem. Voor samenzijn. En soms zelfs voor de afwas die een ander doet. Ja, echt.

Waarom ben ik zo moe na een dag met andere mensen?

Een koffiedate met je vriendin, een werklunch, en dan nog even langs je moeder omdat ze ‘maar een paar dingen’ wil bespreken. Het lijkt allemaal prima op papier. Maar jij komt thuis alsof je een marathon hebt gelopen. Je ploft op de bank met Netflix, chocola en de wens om drie dagen niemand meer te zien.

Als je overmatig zorgt of pleast, kost sociaal contact bakken energie. Niet omdat je geen mensenmens bent, maar omdat je voortdurend scant: Is iedereen oké? Voelen ze zich gezien? Doe ik genoeg? Je bent meer bezig met de ander dan met jezelf. En dat put uit.

In therapie help ik je om dat innerlijke radertje dat altijd ‘aan’ staat, te herkennen. Soms is dat een oud kindstuk dat altijd alert moest zijn. Door daar contact mee te maken en het gerust te stellen, kan jouw zenuwstelsel ontspannen. En ineens is er weer ruimte. Voor stilte. Voor alleen zijn zónder leegte. En voor samenzijn zónder uitputting.

“Je weet precies wanneer je collega naar de tandarts moet”

Ik weet wat een ander nodig heeft, maar vergeet mezelf

Je weet precies wat je partner lekker vindt op z’n brood. Wanneer je collega naar de tandarts moet. Wat de favoriete bloemen zijn van je schoonmoeder. Maar als iemand vraagt: Hoe gaat het eigenlijk met jóu?, dan komt er iets als: “Ja, goed hoor… druk.”

Het is fascinerend hoeveel ruimte we maken voor de ander, terwijl we amper weten wat er in onszelf omgaat. Niet omdat je dom bent, maar juist omdat je slim bent. Dit is een overlevingsstrategie: de aandacht extern houden om intern niet te veel te hoeven voelen. Want daarbinnen? Daar zit het misschien vol met oude rommel die je liever niet opruimt.

Met innerlijk kindwerk gaan we voorzichtig naar dat ‘rommelhok’. Niet met een bulldozer, maar met een zaklamp en zachtheid. We kijken wat daar ooit geparkeerd is: verdriet, woede, gemis. En hoe meer jij leert voelen wat jij nodig hebt, hoe minder je het gevoel hebt dat je de wereld hoeft te dragen. Je mag leren kiezen. En ja, ook voor jezelf. Met datgeen waar jij echt gelukkig van wordt.

“Wat je nog niet wist over mij”

Mijn persoonlijk verhaal

Als je al eerder mijn blogs hebt gelezen, dan weet je dat ik niet schrijf vanaf een ivoren toren maar dat ik schrijf vanuit het leven zelf. Vanuit mijn eigen vallen, zoeken en weer opstaan. Ook deze blog over altijd zorgen voor anderen komt niet uit de theorie, maar uit mijn eigen ervaring. Jarenlang was ik daar zo druk mee: zorgen voor iedereen om me heen. Ik had mezelf wijsgemaakt dat als de ander het goed had, ik het vanzelf ook goed zou krijgen. Dus bleef ik rennen, regelen en controleren. Alles om het voor de ander zo aangenaam mogelijk te maken.

Aan de buitenkant leek dat misschien krachtig, zorgzaam en betrouwbaar. Maar vanbinnen? Was ik aan het leeglopen. Aan het einde van de dag was ik uitgeput. En als ik dan eindelijk een moment voor mezelf had, want ja, het to-do lijstje was keurig afgevinkt, dan had ik geen energie meer om dat boek te lezen waar ik zo naar uitkeek. Of om gewoon even fijn tv te kijken. Zelfs ontspannen voelde als iets dat ik nog moest presteren.
 
Wat ik heb geleerd? Dat goed voor een ander zorgen begint bij goed zorgen voor jezelf. Niet als luxe, maar als fundament. Het was geen makkelijke weg, maar wel een bevrijdende. En als ik dat kan, dan weet ik dat jij dat ook kunt. Echt.

Meestgestelde vragen over jezelf wegcijferen

Misschien heb je na het lezen van deze blog nog wat vragen. Vragen die je niet hardop stelt, maar die wel in je hoofd blijven hangen, op een stil moment in de auto, tijdens het tandenpoetsen of als je wéér ‘ja’ zei terwijl je ‘nee’ voelde. Hieronder vind je herkenbare vragen van mensen die zichzelf vaak wegcijferen. Niet om het op te lossen met een lijstje tips, maar om je net dat ene inzicht of zetje te geven richting verandering.

Waarom blijf ik zorgen voor anderen terwijl ik er zelf aan onderdoor ga?

Omdat het ooit goed voelde. Zorgen gaf misschien houvast, liefde of controle. Maar dat patroon mag je nu loslaten, met hulp van bijvoorbeeld voice dialogue en innerlijk kindwerk.

Hoe weet ik of ik een pleaser ben of gewoon graag help?

Als je vaak ‘ja’ zegt met een knoop in je buik, of pas ontspant als de ander tevreden is, dan speelt er meer. In therapie leer je waar jouw geven stopt en jouw grenzen beginnen.

Waarom voel ik me schuldig als ik een keer voor mezelf kies?

Dat schuldgevoel komt meestal uit oude overtuigingen zoals: “ik ben egoïstisch als ik voor mezelf zorg.” Hypnotherapie helpt om dat innerlijke script te herschrijven.

Kan ik leren om nee te zeggen zonder me slecht te voelen?

Ja, maar niet met een trucje. Door te voelen wat jóuw waarheid is en daar zacht maar stevig voor te gaan staan. Je innerlijke kind weet precies hoe dat moet, als jij weer leert luisteren naar jezelf.

Hoe herken ik mijn grenzen als ik ze al jaren niet meer voel?

Grenzen voel je niet in je hoofd, maar in je lijf. Therapie helpt je opnieuw af te stemmen op dat subtiele ‘klopt dit nog voor mij?’ en van daaruit leer je nieuwe keuzes maken.

Hoe weet ik of dit gedrag uit mijn jeugd komt?

Als het voelt alsof je ‘moet’ zorgen, zelfs als niemand het vraagt, dan zit daar vaak een oud verhaal onder. Systemisch werk laat zien wat je draagt en wat je mag teruggeven.

Hoe helpt therapie bij dit patroon?

In holistische therapie werk je aan bewustwording én verandering. Met technieken zoals hypnotherapie, voice dialogue en innerlijk kindwerk ontdek je waar je gedrag vandaan komt en hoe je vanuit rust kunt gaan zorgen.

“Heb je hulp nodig voor het vinden van je eigen veerkracht?“

Zet nu die volgende stap naar hulp vragen

Altijd zorgen voor anderen. Je bedoelt het goed, maar het kost je meer dan je lief is. Je voelt je leeg, opgejaagd of schuldig als je eindelijk eens ‘nee’ zegt. Misschien herken je dat je alleen nog maar in de ‘doe-stand’ leeft en nauwelijks nog weet wat jij zélf eigenlijk nodig hebt.

Als je dit leest, ben je waarschijnlijk al een tijdje op zoek naar antwoorden. Naar rust in je hoofd. Naar ruimte in je lijf. Je bent niet de enige. En er ís een andere manier, eentje die je niet hoeft te forceren, maar die ontstaat als je stap voor stap weer thuiskomt bij jezelf.
 
Ik ben Mieke, en in mijn praktijk Jouw Eigen Veerkracht in Valkenswaard begeleid ik mensen die willen loskomen van oude patronen. Met hypnotherapie, voice dialogue, innerlijk kindwerk en andere therapievormen help ik je te ontdekken waar jouw overlevingsmechanismen vandaan komen en vooral: hoe je ze kunt loslaten. Niet om te breken met wie je bent, maar om eindelijk te mogen zijn wie je altijd al was.
 
Het vraagt moed om deze stap te zetten. Maar je hoeft het niet alleen te doen.
Wacht niet langer en neem vandaag nog contact met mij op voor die eerste stap, en ontdek hoe jij weer gaat geloven in Jouw Eigen Veerkracht.

Liefs, Mieke

Zet die volgende stap naar jouw eigen veerkracht

Deel dit bericht

Lees hier mijn recente blogs

Scroll naar boven