Je bent hier : Welkom / Winterdip of iets diepers? Als de winter alles in je vertraagt.
Verdrietige sneeuwpop bij een kampvuur in de winter, symbool voor een winterdip en het verlangen naar warmte en rust — illustratie bij de blog van Mieke Loor, Jouw Eigen Veerkracht Valkenswaard.

Winterdip of iets diepers? Als de winter alles in je vertraagt.

Energie en vermoeidheid

Auteur: Mieke Loor

Je wekker gaat, je opent je ogen en denkt: Wat? Het is nog nacht. Je drukt op snooze maar na 5 minuten lijkt dat vrolijke deuntje een heavy-metal band. OK, dan maar het licht aan, telefoon erbij en even scrollen. Je rekt de tijd, nog even dan, en je voelt, nu moet je, en dan is het pas 7 uur. De dag voelt als een berg die je moet beklimmen terwijl je benen van lood zijn.
 
En de realiteit? Je weet elk jaar weer opnieuw dat deze periode er aan komt. Elk jaar weer. Zodra de klok verzet wordt en het om half vijf al donker is, begint het. Die winterdip waar je niet aan ontkomt, hoe hard je ook probeert. Vorig jaar zei je nog: “Volgend jaar pak ik het anders aan.” En nu kan je bijna niet uit bed.
 
Je hebt misschien al van alles geprobeerd: vitamines, een daglichtlamp, extra sporten, eerder naar bed. Of je hebt het juist stilgehouden en gehoopt dat het vanzelf over zou gaan als de dagen weer langer worden. Maar de vermoeidheid blijft. Sterker nog, elk jaar lijkt het eerder te beginnen en langer te duren. Het voelt als een vicieuze cirkel waar je niet uitkomt. En ondertussen denk je: pfffft… dit ga ik echt niet volhouden.
 
Ik ben Mieke, de drijvende kracht achter mijn praktijk voor holistische therapie Jouw Eigen Veerkracht in Valkenswaard. Met werkvormen als Hypnotherapie, Voice Dialogue, Innerlijk Kindwerk en systemisch werk, begeleid ik mensen die worstelen met somberheid, vermoeidheid of hardnekkige patronen die elk jaar terugkomen. Ook als je denkt dat het “gewoon de winter” is, kan er meer aan de hand zijn. In deze blog lees je waarom de donkere maanden jou zo raken, wat er onder de oppervlakte speelt én wat er mogelijk wordt als je stopt met overleven en begint met voelen.

In deze blog ontdek je;
  1. Wat is eigenlijk een winterdip?
  2. Ik heb toch geen winterdepressie?
  3. Hoe kun jij zelf je winterdip verlichten?
  4. Wat kan therapie betekenen bij een winterdip
  5. Wat therapie niet kan doen (en waarom dat eerlijk is)
  6. Welke therapie past bij een winterdip?
  7. Hoe ik, Mieke Loor, met dit thema werk
  8. Wat je misschien nog niet wist over mij
  9. Meestgestelde vragen over de winterdip
  10. Zet nu die volgende stap naar het licht

Soms lijkt de winter eindeloos. Je lichaam voelt traag, je hoofd vol watten, en zelfs simpele dingen kosten ineens moeite. In deze blog lees je waarom dat meer is dan ‘gewoon moe zijn’ en hoe je kunt leren luisteren naar wat jouw lichaam eigenlijk probeert te vertellen.

Zet hier die stap op weg naar Jouw Eigen Veerkracht

“Als de dag al te zwaar begint”

Wat is eigenlijk een winterdip?

De wekker gaat en je eerste gedachte is NEE!!. Nog niet. Nog vijf minuten. Je duwt dat ding drie keer weg, trekt het dekbed iets hoger en probeert jezelf wijs te maken dat je je nog even 5 minuten moet blijven liggen. Maar diep vanbinnen weet je al: dit doet helemaal niets, en morgen waarschijnlijk ook niet.
 
Het is donker, koud, je lijf voelt stijf alsof je gisteren de tuin hebt om lopen spitten. Je hebt nergens zin in, behalve in koffie. En dat is het moment waarop het begint: die langzaam insluipende mist van vermoeidheid. Je bent niet ziek, maar ook niet fit. Je functioneert, maar leeft niet.
 
Een winterdip noemen ze dat. Klinkt bijna gezellig, alsof je er met een dekentje en kaarsje wel uit komt. Maar dat is het niet. Het is de stilte in jezelf die steeds luider wordt. En hoe langer je probeert die te negeren, hoe zwaarder het voelt.
En dan komt die vraag die ergens in je hoofd blijft hangen: Wanneer is het gewoon de winter… en wanneer is het iets anders?

“De dag begint met een gevecht dat niemand ziet”

Hoe merk je dat je een winterdip hebt?

Het begint onschuldig. Een beetje minder zin, wat trager op gang komen. Je praatte er gister nog op het werk over met collega’s: typisch november, zeg je. Maar ondertussen verzin je elke ochtend smoesjes in je hoofd. Nog even mail checken. Eerst een bakkie thee, of twee. Ik ga straks wel douchen. Alles om maar niet te hoeven beginnen aan die dag.
 
Je voelt je rillerig, maar je hebt geen griep. Alsof je lijf ergens tegen vecht dat je niet kunt zien. Je zit aan de keukentafel en staart naar dat ene kopje thee dat koud wordt. De tijd glijdt voorbij, maar jij komt niet in beweging. En ondertussen zeg je tegen jezelf: Stel je niet aan. Iedereen heeft dit in de winter.
 
Maar ergens weet je: dit is niet gewoon luiheid. Dit is overleven. Je sleurt jezelf naar je werk, je glimlacht uit gewoonte, en tegen de tijd dat je thuiskomt, ben je leeg. Geen energie, geen zin. Alleen het verlangen om te verdwijnen onder een dekbed.
En elke dag beloof je jezelf: morgen wordt beter. Maar het wordt niet beter.

Ik heb toch geen winterdepressie?

Je hoort je omgeving zeggen: “Ach joh, iedereen is wat trager in de winter.”
En ergens klopt dat ook. De dagen zijn kort, de lucht is grijs, en zelfs je koffie lijkt te werken als een slaapmiddel. Je pakt er nog één, of twee, in de hoop dat het iets wakker maakt. Maar dat zware gevoel in je lijf blijft hangen.
 
Eerst merk je het niet zo. Je denkt: het is gewoon een dipje. Een beetje moe, even minder zin. Maar het sluipt erin. Snoozen wordt een gewoonte, de sportschool een verre herinnering, en je humeur is net zo opgewekt als de grijze mist. Je sleept jezelf door de dagen, wachtend op die eerste zonnige dag die alles beter maakt, maar die laat nog op zich wachten.
 
En dan vraag je je af: Ben ik depressief?
Nee, het hoeft geen depressie te zijn. Maar het voelt wel alsof je vastloopt in jezelf. Alsof alles stroperig wordt, trager, grijzer. Je hoofd vol gedachten die nergens heen gaan. En wat er al aan spanning zat, thuis, op je werk. In je eigen hoofd lijkt het in deze tijd alleen maar harder binnen te komen.
 
Een winterdip is niet zomaar “een beetje moe.” Het is je lichaam dat zegt: ik heb je iets te vertellen, maar jij luistert niet. En dat is geen zielig gedoe. Dat is menselijk. Misschien is het juist een seintje, een fluistering van je lijf dat er iets mag veranderen, al is het maar klein.

Hoe kun jij zelf je winterdip verlichten?

Soms is het niet de grote verandering die je nodig hebt, maar één moment waarop je stopt met tegen de kou in te duwen. Je hoeft jezelf niet te forceren om vrolijk te zijn, of te doen alsof die vermoeidheid er niet is. Soms mag je gewoon even meegaan met het ritme van de natuur. Laat de rest maar rennen. Deze beer kruipt even in z’n hol.
 
Je mag je overgeven aan de winter. Aan dat trage, stille ritme dat eigenlijk heel natuurlijk is. Minder rennen, minder presteren, meer luisteren naar wat je lichaam vraagt. Misschien wil het gewoon warm eten, dikke sokken, wat meer slaap. Misschien wil het even niets. En dat mag.
 
Ik herinner me het moment dat ik mezelf toestond om ’s avonds gewoon te lezen met een golden latte in mijn handen. Warm, kruidig, zacht. Niet als oplossing, maar als ritueel. Een manier om mijn lichaam te zeggen: ik hoor je. En gek genoeg bracht juist dat kleine moment van overgave de meeste rust.
 
En als je iets wilt doen, laat het dan iets zijn wat voedt in plaats van uitput. Een korte wandeling, zelfs als het miezert. Even naar buiten voor daglicht, of een paar minuten bij een daglichtlamp zitten. Vitamines, ritme, frisse lucht, ze helpen. Maar niet omdat je jezelf moet verbeteren. Ze helpen omdat je jezelf toestaat te leven met de seizoenen in plaats van ertegen te vechten.

Let op: voel je je langdurig moe of somber, of merk je dat het dagelijks functioneren moeilijk wordt? Raadpleeg dan altijd eerst je huisarts om medische oorzaken uit te sluiten.

Man in winterslaap in sneeuwhol als metafoor voor winterdip en de noodzaak om te rusten en mee te gaan met het winterseizoen.

“Je zit vast in de onvrijwillige winterslaap van de beer: je lichaam en geest willen diep slapen en afzonderen, maar je kunt de rust van het ‘hol’ niet vinden omdat je toch moet functioneren.”

“Wanneer het niet alleen over de winter gaat”

Wat kan therapie betekenen bij een winterdip

Soms merk je dat het niet alleen het weer is. Dat de kortere dagen iets in je wakker maken wat dieper zit. Dat die moeheid, die leegte, die prikkelbaarheid, niet zomaar komen en gaan met de zon. De winter trekt iets open wat er al zat: oude pijn, eenzaamheid, onzekerheid, het gevoel dat je nooit genoeg doet.
 
En ja, je hebt het geprobeerd. Vroeger naar bed, gezonder eten, meer bewegen. Misschien hielp het even, maar dat grauwe gevoel bleef. Alsof er iets onder de oppervlakte knaagt wat je maar niet kunt pakken. En dat is het moment waarop therapie iets kan betekenen. Niet omdat je ziek bent of iets mankeert, maar omdat je vastzit in iets dat je niet helpt en nu vooral in de weg staat.
 
In mijn praktijk zie ik het vaak gebeuren. Mensen komen binnen met een kleine vraag, denken soms dat ze gewoon even iets moeten fixen. En ontdekken gaandeweg dat er veel meer onder zit. Dat gebeurt trouwens vaker, of het nu om angst, somberheid of lichamelijke klachten gaat. Vaak ligt er een oud stuk pijn onder dat gezien wil worden.

En dat is precies hoe ik werk: confronterend, maar met zachtheid. Ik leg niets op en neem niets weg. Wat ik doe, is samen met jou kijken naar wat er al in jou leeft, maar wat misschien te lang stil heeft gelegen. Daar, in dat eerlijke kijken, begint vaak iets te bewegen.

“Geen toverstaf, wel echt contact”

Wat therapie niet kan doen (en waarom dat eerlijk is)

Ik zeg het vaak tegen mensen die bij mij komen: ik heb geen toverstaf. Ik kan niets wegnemen wat jij niet durft te voelen. En eerlijk? Dat wil ik ook niet. Want het gaat niet om iets op te lossen, maar om te begrijpen. Om zien wat er eigenlijk speelt, en waarom je doet wat je doet.
 
Therapie is geen sprint en geen quick fix. Het is ook niet elke week halleluja. Soms ga je juist meer voelen dan je dacht te willen. En dat is goed. Want dat betekent dat je aan het loskomen bent van wat je jarenlang hebt vastgehouden. Het vraagt moed om te blijven zitten bij dat ongemak, om even níet meteen te zoeken naar opluchting, maar te leren vertrouwen dat die vanzelf komt.
 
Wat ik wél kan, is er zijn. Eerlijk, zonder oordeel, en met de juiste vragen die soms meer raken dan antwoorden ooit zouden doen. En juist daardoor gebeurt er iets wat niet in woorden te vatten is. Een klik. Een ademruimte. Een stukje zelfvertrouwen dat langzaam terugkomt. Dat is geen magie, dat is menselijkheid.
 
Therapie is geen sprint en geen quick fix. Soms lijkt het zelfs alsof er eerst wat stukgaat voordat het beter wordt, daar schreef ik eerder over in de blog Je voelt niks na therapie en toch gebeurt er iets

“Het is niet gek om hulp te vragen”

Welke therapie past bij een winterdip?

Er is geen standaardrecept. Wat werkt, verschilt per mens. Als voorbeeld wil ik twee werkvormen laten zien die vaak precies raken waar het in de winter schuurt.
 
Soms voelt het alsof er twee versies van jezelf aan tafel zitten. De ene zegt: kom op, stel je niet aan, dóórgaan. De andere fluistert: maar hoe dan, ik kan niet meer. Met Voice Dialogue geef je die stemmen eindelijk ruimte. Je hoeft ze niet te stoppen of te verbeteren, je laat ze spreken. Dan wordt strijd een gesprek. Er komt begrip in plaats van spanning. Vaak is dat het begin van rust.
 
En dan is er dat jongere deel in jou. Het kind dat zonder moeite genoot van de winter, uitkeek naar sneeuw, lichtjes, warme chocolademelk. Zonder het moeten. Met Innerlijk Kindwerk maak je weer contact met dat stuk. Niet om oude wonden open te trekken, maar om te herinneren hoe het was voordat alles verplicht werd. Dat kind is er nog steeds; alleen bedolven onder jaren van moeten, zorgen, sterk zijn.
 
Als je dat kind weer laat ademen, verandert de winter van tegenstander in seizoen. Zachter. Warmer. Soms zelfs weer een beetje magisch. Dáár, in dat herinneren, begint het licht opnieuw te schijnen, en wordt verder werken ineens mogelijk.

“Niet ieder licht komt van buiten”

Hoe ik, Mieke Loor, met dit thema werk

Elk jaar rond deze tijd komen er mensen bij mij binnen die zeggen: “Ik snap het niet. In de zomer voel ik me prima, maar zodra het donker wordt, glijd ik weg.”
Ze hebben alles geprobeerd, lampen, vitamines, structuur, en toch blijft die leegte. Alsof ze functioneren op de automatische piloot, terwijl hun lijf allang heeft gezegd: stop.
 
In mijn praktijk, Jouw Eigen Veerkracht in Valkenswaard, zie ik wat er werkelijk gebeurt. De winter legt bloot wat al langer sluimert: overbelasting, verdriet, oude overtuigingen die fluisteren dat je altijd maar door moet. Het is zelden alleen de winter die zwaar is, het is wat de winter aanraakt.
 
Daar werk ik mee. Niet met lijstjes of protocollen, maar met wat zich laat zien. Soms via Voice Dialogue, soms via Innerlijk Kindwerk, Hypnotherapie of systemisch werk. Het gaat er niet om dat je beter wordt, maar dat je jezelf weer voelt. Dat deel in jou dat ooit wél kon genieten van lichtjes, rust en warmte, maar dat je onderweg bent kwijtgeraakt.

En als dat weer aangeraakt wordt, zie ik telkens hetzelfde gebeuren: iets ontspant. Iets zachts breekt door. Niet ieder licht komt van buiten, sommige lichten wachten gewoon tot jij ze weer durft aan te steken.

Wat je misschien nog niet wist over mij

De wintermaanden waren voor mij jarenlang een grote hel. Ik vluchtte voor de gezelligheid rondom kerst, wilde niets weten van een kerstboom in huis en was vooral opgelucht als het weer januari was en ik vooruit kon denken naar de lente.
 
Ik dacht dat het normaal was dat ik niets moest hebben van die periode. Totdat ik in mijn verwerkingsproces stuitte op het onverwerkte rouwproces na het overlijden van mijn vader. Vanaf dat moment wilde ik niets meer weten van gezelligheid en knusse maanden. Alles in mij sloot zich af.
 
Maar toen ik de rouw echt durfde aan te kijken en het proces mocht voltooien, kwam er ruimte. Ruimte om eerlijk te voelen waar ik behoefte aan heb in die maand. Ruimte voor mezelf, voor mijn wensen en verlangens, en voor mijn innerlijk kind dat gezien wilde worden.
 
En zo vond ik stap voor stap ook de vrolijkheid terug – ja, zelfs in de decembermaand. Ook nu, in periodes waarin het minder goed gaat, weet ik dat er altijd weer licht kan doorbreken. Lees ook mijn persoonlijke reis: van pijn naar passie

Meestgestelde vragen over de winterdip

De donkere maanden kunnen verwarrend zijn, je voelt je anders, trager, emotioneler, en toch lijkt niemand er echt over te praten. Hier beantwoord ik de vragen die ik in mijn praktijk het vaakst hoor over de winterdip, met eerlijke, menselijke antwoorden.

Hoe weet ik of ik een winterdip heb?

Als je in de donkere maanden merkt dat je weinig energie hebt, prikkelbaar bent of nergens meer zin in hebt, dan is dat vaak een teken van een winterdip. Je functioneert nog, maar het kost moeite. Het voelt alsof je leeft in grijstinten.

Wat is het verschil tussen een winterdip en een winterdepressie?

Bij een winterdip kun je nog doorgaan, al voelt het zwaar. Een winterdepressie neemt alles over, werk, relaties, levenslust. Blijft het gevoel maanden hangen of wordt het erger, dan is het goed om eerst hulp te zoeken bij je huisarts.

Hoe lang duurt een winterdip meestal?

Een winterdip begint vaak in oktober of november en trekt vanzelf weg in de lente. Toch merk ik in mijn praktijk dat het sneller herstelt als je luistert naar wat je lichaam vraagt: rust, ritme en echt contact met jezelf.

Wat helpt echt tegen een winterdip?

Niet vechten, maar meebewegen. Daglicht, ritme, buitenlucht en warmte helpen, maar het begint bij eerlijk voelen dat het zwaar is. Soms is juist die overgave, even stilstaan in plaats van doorduwen, het begin van herstel.

Waarom voel ik me in de winter zo emotioneel?

De winter versterkt wat al in je leeft. Onverwerkte gevoelens, verdriet of oude pijn komen sneller naar boven. Dat is geen zwakte, maar een kans om te zien wat aandacht nodig heeft.

Kan therapie helpen bij een winterdip?

Ja. Zeker als je elk jaar merkt dat het terugkomt of dieper voelt dan vermoeidheid. Therapie helpt om te begrijpen wat er écht onder ligt, vaak meer dan alleen een gebrek aan licht.

Wat kan ik zelf doen om een winterdip te voorkomen?

Zorg voor ritme: vaste slaaptijden, gezonde voeding, beweging en daglicht. Maar bovenal: wees mild voor jezelf. Je hoeft niet altijd te presteren, ook jij mag even op winterslaapstand.

“Heb je hulp nodig voor het vinden van je eigen veerkracht?“

Zet nu die volgende stap naar het licht

Er zijn van die ochtenden dat je wakker wordt en denkt: nee, niet weer. Je sleept jezelf uit bed, kijkt naar buiten en ziet dat het nog donker is. En eerlijk? Je hebt gewoon geen zin meer om sterk te zijn. Geen zin in het natte weer, kerstbomen en zogenaamd gezellig gedoe. Geen zin in dat gevecht met jezelf, elke dag opnieuw.
 
Misschien heb je al van alles geprobeerd, lichtlampen, vitamines, vroeg naar bed. Misschien heb je het weggelachen of weggeduwd, omdat je vond dat je je niet zo moest aanstellen. Maar diep vanbinnen weet je dat dit niet zomaar ‘de winter’ is. Dat er iets in jou om aandacht vraagt, en dat het dit keer niet vanzelf overgaat.
 
Ik ben Mieke, en in mijn praktijk Jouw Eigen Veerkracht in Valkenswaard help ik mensen die elke winter opnieuw vastlopen in zichzelf. Niet met trucjes of snelle tips, maar met échte gesprekken, waarin je eindelijk mag voelen wat eronder zit. Met Hypnotherapie, Voice Dialogue, Innerlijk Kindwerk en systemisch werk onderzoeken we samen waarom jouw licht telkens dooft, en hoe je het weer aan kunt steken.
 
Het vraagt lef om eerlijk te zijn, om niet wéér te doen alsof. Maar je hoeft het niet alleen te doen. Wacht niet langer en neem vandaag nog contact met mij op voor die eerste stap, en ontdek hoe jij weer gaat geloven in Jouw Eigen Veerkracht.
 
Liefs Mieke

Zet hier die volgende stap naar Jouw Eigen Veerkracht

📍 Misschien woon je in Eindhoven en denk je: “Dat is vast te ver weg.” Geloof me, het valt mee. Vanuit de stad ben je in 15 minuten in Valkenswaard, en dan staat de thee klaar.

Bekijk locatie op Google Maps

Wat ik je nog mee wil geven over een winterdip

  • Een winterdip kan zich uiten in vermoeidheid, prikkelbaarheid en gebrek aan motivatie.
  • Het verschil tussen een winterdip en een winterdepressie ligt in de mate van impact op functioneren en welzijn.
  • Winterdips duren meestal van oktober tot de lente, maar herstel gaat sneller met aandacht voor rust en ritme.
  • Daglicht, beweging en het erkennen van gevoelens helpen bij het omgaan met een winterdip.
  • Therapie kan nuttig zijn, vooral als symptomen terugkeren of verergeren, en ondersteunt bij het begrijpen van onderliggende emotionele zorgen.

Lees hier mijn recente blogs

Scroll naar boven