Je bent hier : Welkom > Relaties en patronen > Onzichtbare patronen op werk: waarom jij zo moe thuiskomt
Visuele uitleg van onzichtbare patronen op de werkvloer met illustraties van mensen, energievelden en systeemrollen in een organisatie.

Onzichtbare patronen op werk: waarom jij zo moe thuiskomt

Relaties en patronen

Auteur: Mieke Loor

Je doet je werk, je zegt ja op wat er gevraagd wordt, je lost dingen op die eigenlijk niet van jou zijn en tóch voelt het nooit echt goed. Je komt moe thuis, ook al was je dag niet eens zo druk. De sfeer op kantoor is oké, niemand doet onaardig. En toch ben je leeg. Van binnen weet je: er speelt iets, maar je kunt er de vinger niet op leggen.
 
Dus trek je je schouders nog iets verder op. Je gaat harder werken, probeert je grenzen beter aan te geven, of je zegt tegen jezelf dat je je niet zo moet aanstellen. Misschien probeer je te relativeren, of zoek je het probleem bij jezelf. Maar hoe goed je je ook aanpast, er verandert niets aan dat knagende gevoel van binnen. En daar raak je steeds verder van uitgeput.
 
Ik ben Mieke, en in mijn praktijk Jouw Eigen Veerkracht in Valkenswaard begeleid ik mensen die vastlopen in hun werk, in relaties of in zichzelf. Met hypnotherapie, Voice Dialogue, innerlijk kindwerk en systemisch werk kijken we samen naar wat er écht onder de oppervlakte speelt. Vaak gaat het niet over wat er vandaag gebeurt, maar over oude patronen die zich herhalen. Patronen die je ooit hielpen, maar nu alleen nog energie vreten. Het goede nieuws? Zodra je ze herkent, kun je ze ook doorbreken. 

In deze blog ontdek je;
  1. Waarom is goed samenwerken niet altijd vanzelfsprekend?
  2. Waarom neem ik vaak de verantwoordelijkheid?
  3. Hoe weet ik of ik de last van anderen draag?
  4. Wat gebeurt er als een systeem zichtbaar wordt?
  5. Wat als je ineens niet meer mee wilt doen?
  6. Wat maakt systemisch werk zo verhelderend?
  7. Hoe ik werk met deze onzichtbare dynamieken
  8. Wat je misschien nog niet wist over mij…
  9. Meestgestelde vragen over onzichtbare patronen in je team herkennen
  10. Zet nu die volgende stap en voel hoe werk weer van jou wordt.

In deze blog ontdek je hoe onzichtbare patronen binnen een organisatie ervoor zorgen dat jij elke dag leeggezogen thuiskomt. Je leest wat er onder de oppervlakte meespeelt, waarom het vaak niet aan jou ligt, en wat er mogelijk wordt als je eindelijk ziet wat je al die tijd voelde.

Zet hier die stap op weg naar Jouw Eigen Veerkracht

“Een dagje op de hei lukt dan ook niet”

Waarom is goed samenwerken niet altijd vanzelfsprekend?

Het is een verwarrend gevoel: je kunt niet precies aanwijzen wat er aan de hand is, maar je voelt het wel. Je komt moe uit een overleg waar eigenlijk niets spannends gebeurde of gezegd is. Je voelt je verantwoordelijk voor collega’s die prima voor zichzelf kunnen zorgen. Of je merkt dat je stem wegvalt zodra er iets gevoeligs op tafel komt. En niemand lijkt het te merken.
 
Wat hier speelt, zit vaak onder de oppervlakte. In veel organisaties werken onzichtbare patronen: wie neemt (onbewust) de leiding, wie wordt er buitengesloten, welke rollen worden stilzwijgend verdeeld? Zelfs als iedereen aardig is en zijn best doet, kan een organisatie gevangen zitten in een oud script. En dat script laat zich niet zomaar herschrijven met een feedbacktraining.
 
Als je voelt dat je in een patroon zit dat energie vreet, is dat geen teken dat het altijd maar aan jou ligt. Het is een signaal dat er iets gezien wil worden. Een patroon, een oude situatie, iets dat nooit benoemd is, maar wel meespeelt. En zodra je dat doorziet, ontstaat er ruimte om er anders mee om te gaan.

Hoe herken je onzichtbare patronen op je werk?

Het begint vaak met een vaag gevoel van herhaling. Telkens neem jij de verantwoording op je. Telkens ontwijkt een collega de verantwoordelijkheid. Telkens ontstaat er ruis als één iemand zijn mond opendoet. Niemand spreekt het uit, maar iedereen voelt het. Er wordt soms over gefluisterd, maar meer niet, en dus herhalen we het.
 
Systemische patronen laten zich herkennen door hun hardnekkigheid. Je merkt het aan de herhaling, aan de energie die weglekt, aan het ongemak dat in de ruimte blijft hangen. Je voelt het aan je lijf, je ademhaling, je irritatie. En misschien herken je iets van dit patroon ook van vroeger: in je gezin, op school, in vriendschappen.
 
Die herkenning is geen toeval. De manier waarop je vroeger leerde omgaan met spanning, verantwoordelijkheid of verbondenheid, speelt vaak onbewust mee in je werk. En in organisaties waarin die thema’s niet bespreekbaar zijn, ga je automatisch weer de rol aannemen die je vroeger ook had. Niet omdat je dat wilt, maar omdat het systeem het zo organiseert.
 
Je hoeft dus niet alles te analyseren om het te herkennen. Het begint met luisteren naar dat stille gevoel van: dit klopt niet. Of beter gezegd: dit klopt té goed. Want het systeem werkt precies zoals het hoort, alleen niet op een manier die helpend is voor jou.

Waarom neem ik vaak de verantwoordelijkheid?

Je ziet het gebeuren, je voelt dat het misgaat en dus neem je het maar op je. Omdat je het anders laat liggen. Omdat jij het wél ziet. Omdat je het gevoel hebt dat jij degene bent die de boel draaiende houdt. En zo word je langzaam de drager van het geheel, zonder dat iemand daarom heeft gevraagd. Of misschien juist: omdat niemand het wil dragen.
 
Wat hier vaak onder zit, is een oude dynamiek van verantwoordelijkheid dragen die niet van jou is. Misschien was je als kind al degene die de sfeer aanvoelde. Die de spanningen dempte. Die zorgde voor rust, terwijl volwassenen dat eigenlijk hadden moeten doen. In een team komt dat patroon moeiteloos terug: je voelt wat er speelt en stapt er vanzelf in, als redder, bruggenbouwer of stille kracht.
 
Het gevaar is dat je jezelf kwijtraakt. Je voelt je onmisbaar, maar ook leeg. Je helpt anderen, maar voelt je steeds minder gezien. En terwijl jij blijft geven, loopt jouw emmertje over. En ergens weet je: dit is niet alleen werk. Dit is oud. Het mooie is: zodra je dat doorziet, kun je terug stappen. Niet als onverschillige collega, maar als iemand die voelt wat wél van jou is en wat niet meer hoeft.

“Wees niet te streng voor jezelf”

Hoe weet ik of ik de last van anderen draag?

Je gaat aan jezelf twijfelen, of je niet te gevoelig bent, of je niet teveel van anderen verwacht. Ligt het aan mij dat ik me zo uitgeput voel? De neiging om het persoonlijk te maken is groot, zeker als je omgeving net doet of er niets aan de hand is. Maar soms speelt er iets groters, iets wat jij alleen maar ziet, zonder dat je het zelf hebt veroorzaakt.
 
Systemisch werk kijkt naar het geheel. Niet om schuldigen aan te wijzen, maar om te begrijpen hoe rollen, loyaliteiten en onbewuste regels het gedrag van mensen sturen. Een systeem kan perfect georganiseerd lijken, maar toch een last leggen op één iemand, vaak degene die het meeste aanvoelt en het minst nee kan zeggen.
 
Het besef dat het niet alleen aan jou ligt, kan opluchting geven. Niet om alles buiten jezelf te leggen, maar juist om niet zo streng naar je eigen rol te kijken. Misschien ben je niet raar, zwak of te gevoelig. Misschien ben jij gewoon degene die voelt wat niemand uitspreekt. En dat is geen probleem, maar een gave die erkenning verdient.

Kantoor vol mensen die doorwerken terwijl een rood brandalarm afgaat aan de muur

“Je ziet de rook, je voelt de hitte, maar het alarm gaat niet af. Dus blijf je zitten. Tot iemand opstaat en zegt: “Volgens mij moeten we hier iets aan doen.””

Wat gebeurt er als een systeem zichtbaar wordt?

Soms gebeurt er iets opmerkelijks: zodra iemand iets uitspreekt wat al die tijd verzwegen is, verandert de hele sfeer. Alsof er een raam open gaat in een bedompte kamer. Mensen halen adem. Er komt beweging. Niet omdat alles ineens opgelost is, maar omdat het niet langer weggeduwd hoeft te worden.
 
Wat onder de oppervlakte speelt, is vaak niet ingewikkeld. Het is alleen onzichtbaar geworden. Een buitengesloten collega, een oude ruzie, of een onuitgesproken frustratie. Een loyaliteit die spanning oproept. Als niemand het benoemt, blijft het zich herhalen, net zo lang tot iemand het zichtbaar maakt. Niet met een oordeel, maar met aandacht.
 
Als je dat aandurft, ontstaat er iets nieuws. Geen perfecte harmonie, maar wel meer verbinding en herkenbaarheid bij jouw collega’s. Omdat er ruimte komt voor wat waar is. En in die ruimte kun jij kiezen: blijf ik alles dragen, of mag ik mezelf ook meenemen? Die keuze begint niet met praten, maar met voelen: wat gebeurt er eigenlijk echt?

“Wees weer trouw aan jezelf”

Wat als je ineens niet meer mee wilt doen?

Soms gebeurt het plotseling. Iets in jou zegt: “Ik ben er klaar mee.” Je komt niet meer opdagen bij dat overleg, je laat het werk liggen, je sluit je af. En de reacties zijn vaak scherp: “Wat is er met je aan de hand?” “Zo ken ik je niet.” Maar wat als dit geen onwil is maar een grens die eindelijk voelbaar wordt?
 
In veel systemen is er weinig ruimte om je terug te trekken. De ongeschreven regel is: je hoort erbij als je meedoet. Dus zolang je loyaal blijft, krijg je waardering. Maar zodra je je onttrekt, komt er frictie. Toch is het precies dat onttrekken wat soms nodig is om überhaupt te voelen wat van jou is en wat niet meer past.
 
Het is geen afwijzing, maar een ontwaken. Je lijf, je emoties, je stilte zeggen iets wat je hoofd misschien nog niet kan bevatten: ik wil dit niet meer. Niet op deze manier. En ja, dat brengt risico’s met zich mee. Maar het opent ook iets anders: de mogelijkheid om weer trouw te worden aan jezelf.

Wat maakt systemisch werk zo verhelderend?

In een tafelopstelling of een systemisch gesprek hoef je niets uit te leggen. Je hoeft niet te analyseren of overtuigen. Je gaat kijken. Voelen. Ervaren wat er onder de dynamiek ligt die je steeds herhaalt. En juist daardoor komt er helderheid. Niet van buitenaf, maar van binnenuit.
 
Wat systemisch werk bijzonder maakt, is dat dit het hele plaatje laat zien. Niet alleen jouw gedrag, maar ook het grotere verhaal waar je in meebeweegt. Soms ontdek je dat jij onbewust een plek inneemt die niet van jou is. Of dat je vastzit tussen loyaliteiten die elkaar uitsluiten. Het erkennen daarvan is vaak al genoeg om iets in beweging te brengen.
 
Het hoeft niet groots of ingewikkeld te zijn. Eén inzicht, één moment van herkenning, kan al verschil maken. Omdat je niet langer denkt: ‘Er klopt iets niet met mij’,  maar voelt: ‘Er klopt iets niet in hoe dit is ontstaan.’ En daar begint iets nieuws.

Hoe ik werk met deze onzichtbare dynamieken

Soms weet je het met je hoofd wel, maar blijft het gevoel knagen. Of andersom: je voelt van alles, maar je kunt het niet plaatsen. In mijn praktijk werk ik met mensen die vastlopen in die verwarring  in het werk, in relaties, in zichzelf. Samen kijken we naar wat er écht speelt, onder de oppervlakte.
 
Dat doe ik op verschillende manieren. In Voice Dialogue onderzoeken we welke innerlijke stemmen of rollen aan het woord zijn, en hoe die ontstaan zijn. Met hypnotherapie maak je contact met beelden, herinneringen of gevoelens die in je onderbewuste liggen opgeslagen. Innerlijk kindwerk helpt om te voelen welk deel van jou erkenning mist. En met systemisch werk kijken we naar de plek die je inneemt in het grotere geheel, thuis of op je werk.
 
Elke vorm heeft z’n eigen kracht, maar uiteindelijk gaat het altijd om hetzelfde: ruimte maken. Voor jouw gevoel. Jouw plek. Jouw waarheid. Zodat je niet alleen snapt wat er gebeurt, maar ook voelt: ik hoef dit niet meer alleen te dragen.

Wat je misschien nog niet wist over mij…

Bij een van de bedrijven waar ik ooit werkte, zat de directeur de hele dag achterovergeleund aan zijn bureau, op zijn telefoon. Geen laptop, geen vergaderingen, geen zichtbare actie. Ondertussen riepen collega’s voortdurend dat ze het zó druk hadden. Iedereen deed z’n best om bezig te lijken. Inclusief ik.
 
Maar zelf voelde ik vooral verwarring. Want eerlijk? Ik had het niet zo druk, ik wist alleen niet precies wat er speelde. Waarom voelde alles zo stroperig? Waarom nam niemand beslissingen? Waarom voelde ik me steeds verantwoordelijk voor iets wat niet van mij was?
 
Pas toen ik systemisch naar de dynamiek keek, viel alles op z’n plek. De directeur hield zich afzijdig en durfde geen besluiten te nemen. Daardoor voelde iedereen onder hem zich stuurloos en ging harder rennen om maar niet op te vallen. Ook ik, vanuit een oud patroon van zorgen, oplossen en dragen.

Wat ik daar heb geleerd, neem ik nu mee in mijn werk. Want dit soort dynamieken zijn geen toeval, ze zijn herhaalbaar. En zodra je ze ziet, kun je kiezen. Voor jezelf. Voor rust. Voor een andere plek in het geheel. Als jij dit herkent in jouw werk of team, weet dan: je bent niet de enige. En je hoeft het niet alleen te doen. Laat mij naast je staan, dan kijken we samen wat er écht speelt.

Meestgestelde vragen over onzichtbare patronen in je team herkennen

Soms voel je dat er iets schuurt op je werk, maar je kunt er de vinger niet op leggen. In deze veelgestelde vragen lees je wat er onder de oppervlakte kan spelen én wat jou kan helpen om daar niet langer in vast te blijven zitten. Zonder oordeel, maar met inzicht en richting.

Wat zijn onzichtbare patronen in een organisatie?

Dat zijn terugkerende dynamieken die je niet ziet, maar wel voelt, zoals altijd de sfeer willen redden of het werk dragen dat een ander laat liggen.

Hoe herken ik of ik te veel verantwoordelijkheid draag?

Als jij als eerste opstaat en als laatste stopt, zonder dat iemand daarom vraagt, is de kans groot dat je een oude rol herhaalt die niet meer van jou is.

Waarom voel ik me leeg na een werkdag, ook al was het niet druk?

Je lijf reageert vaak op onderliggende spanningen of verborgen loyaliteiten, zelfs als je hoofd geen duidelijke reden kan vinden.

Hoe kan systemisch werk inzicht geven in mijn werkproblemen?

Het laat je zien waar jij je plek inneemt in een groter geheel en hoe oude patronen vanuit je gezin onbewust doorwerken in je team.

Kan systemisch werk helpen bij problemen op het werk

Ja, vaak maakt systemisch werk helder wat jij allang voelde. Door dit te zien kan je er afstand van nemen.

“Heb je hulp nodig voor het vinden van je eigen veerkracht?“

Zet nu die volgende stap en voel hoe werk weer van jou wordt.

Je doet je werk, je lacht op het juiste moment, maar vanbinnen schuurt het. Terwijl je ondertussen gewoon doorgaat. Je zegt niks, maar voelt wél van alles. En elke dag ga je met een beetje minder energie naar huis. Hoe lang hou je dat nog vol?

Je bent niet de enige die zich afvraagt waarom het zo wringt. Die zich verantwoordelijk voelt, terwijl niemand dat van je vraagt. Die denkt: “Ligt het nou aan mij?” Terwijl er ondertussen iets veel groters speelt, iets wat je niet kunt oplossen met harder werken. Er zijn manieren om helderheid te krijgen, ook als je het nog niet precies kunt benoemen.

Ik ben Mieke, en in mijn praktijk Jouw Eigen Veerkracht in Valkenswaard begeleid ik mensen die vastlopen in onzichtbare patronen op hun werk of in hun leven. Met therapievormen als hypnotherapie, Voice Dialogue, Innerlijk Kindwerk en systemisch werk help ik je om weer zicht te krijgen op jouw plek in het geheel. Niet om te veranderen wie je bent, maar om los te komen van wat jou niet langer dient.

Het vraagt moed om echt te kijken naar wat er speelt, maar je hoeft het niet alleen te doen. Wacht niet langer en neem vandaag nog contact met mij op voor die eerste stap, en ontdek hoe jij weer gaat geloven in Jouw Eigen Veerkracht.

Liefs, Mieke

Zet hier die volgende stap naar Jouw Eigen Veerkracht

Deel dit bericht

Lees hier mijn recente blogs

Scroll naar boven