Onrust bij nietsdoen? Dit is waarom stilvallen nodig is

1 juni 2025

Het is jullie misschien opgevallen dat er al een tijdje geen nieuwe berichten verschenen. Dat kwam door onvoorziene omstandigheden. En nee, het had gelukkig niets met mijn gezondheid te maken. Maar ik werd wel gedwongen om niets te doen. En dat bleek nog best ingewikkeld. Mieke die niets doet? Wat voelde ik me schuldig, naar mezelf, naar mijn omgeving. En als ik eerlijk ben: ik was ook boos. Boos dat alles stilviel. Mijn praktijk, mijn plannen, mijn ritme. Alsof ik ineens even niet meer bestond.

In het begin probeerde ik daar nog tegenin te gaan. Ik wilde iets doen, íets in beweging zetten. Want nietsdoen voelde alsof ik faalde. Ik zag het als stilstand, als verlies. Maar hoe harder ik probeerde, hoe leger het voelde. Geen to-do lijstje, geen meditatie app of goedbedoelde affirmatie kon dat gevoel wegnemen. Pas toen ik stopte met vechten tegen de leegte, begon ik te voelen wat er echt speelde.

Ik ben Mieke, holistisch therapeut en de drijvende kracht achter Jouw Eigen Veerkracht. In mijn praktijk werk ik met mensen die zich herkennen in dit soort worstelingen. Die misschien net als jij merken dat hun hoofd wil doorgaan, terwijl hun lijf allang op de rem trapt. Met Hypnotherapie, Voice Dialogue, Innerlijk Kindwerk en Tafelopstellingen help ik je om te ontdekken waar die onrust vandaan komt, en hoe je weer in contact komt met jezelf. Want jij bént niet je onrust. Je hebt het alleen even zo geleerd. En dat betekent: het kan ook weer anders.

In deze blog ontdek je;

Nietsdoen is ook iets doen
De onrust van het nietsdoen
Het voelt vreemd om niets te doen
En dan… komen de antwoorden
Je hoeft niet stil te staan om stil te vallen
Therapie als ruimte om te luisteren
Nietsdoen: herkenbare vragen, eerlijke antwoorden
Zet nu die volgende stap

Waarom niets doen zorgt voor beweging. In deze blog neem ik je mee in even helemaal niets doen, én… om het toe te laten.

“Over vertragen, weerstand en wat er gebeurt als je eindelijk stilvalt“

Nietsdoen is ook iets doen

Misschien heb je het al eens ooit meegemaakt. Je eerste vrije dag in weken. Of je komt ineens thuis te zitten omdat iets onverwachts je hele ritme onderuit haalt. Geen afspraken, geen mailtjes, geen onrealistische deadlines. Je zou denken dat je dan even kunt genieten. Maar wat er komt, is iets heel anders: onrust. Schuldgevoel. Een knagend stemmetje dat zegt dat je niets bijdraagt, dat je je tijd verspilt. Alsof je vergeten bent hoeveel je altijd geeft. Hoe hard je gewerkt hebt. En ineens voel je je leeg, nutteloos. Je probeert jezelf op te peppen, maar niets helpt.

Als alles om je heen tot stilstand komt, voelt dat vreemd. Alsof je iets fout doet. We zijn zó gewend aan bezig zijn, dat het wegvallen daarvan voelt als een verlies. Niet alleen van structuur, maar ook van wie je denkt te zijn. Want wie ben je, als je even niets ‘doet’? We vullen die stilte al snel op: met plannen, scrollen op social media, doelloos doorgaan. Alles om maar niet te hoeven voelen wat er vanbinnen aan het schuiven is. Want die leegte… die laat zich niet controleren. Die maakt iets los waar je misschien liever nog even van weg wilde blijven.

Maar ik heb geleerd dat die leegte niet je vijand is. Stilte is niet niets. Stilte is gevuld met alles wat te lang is weggedrukt. Met gevoelens die eindelijk ademtijd krijgen. Met inzichten die eerder overstemd werden. Nietsdoen is dus niet falen, het is vertragen. En in dat vertragen gebeurt iets wezenlijks. Alleen komt dat besef vaak pas als je wordt stilgezet. Soms zacht, soms met een klap. Maar altijd met een reden.

De onrust van het nietsdoen

Ik weet nog dat ik regelmatig dacht, als ik nou eens wat meer tijd had. Dan zou ik het huishouden bijwerken, eindelijk dat ene boek uitlezen, of er gewoon even tussenuit gaan met mijn camera. Maar toen die ruimte er onverwacht wél was, bleek het iets heel anders op te roepen dan ontspanning. Nietsdoen, dacht ik. Wat heerlijk. Tot ik erin zat. Toen dacht ik vooral: dit is vreselijk.

Het voelde alsof de grond onder me wegzakte. Niet op die eerste dag, maar langzaam, na een paar weken. Onmerkbaar bijna. Alsof je in drijfzand staat en pas merkt hoe diep je zit als je probeert te bewegen. Zonder afleiding, zonder doel, kwam ik mezelf tegen. En met mezelf bedoel ik niet wat ik anderen liet zien, maar de versie met oververmoeide gedachten en oude gevoelens die ik netjes had weggestopt onder een dikke laag ‘druk zijn’.

Langzaam begon het zich aan te dienen. In stilte, maar duidelijk. Vermoeidheid die ik te lang genegeerd had. Gedachten die niet nieuw waren, maar wel hardnekkig. Verdriet dat zich al die tijd stil had gehouden. Zelfs dat ene gesprek van een paar jaar geleden dat ik nét iets anders had willen voeren, kwam opnieuw voorbij. Alsof mijn onbewuste de kans schoon zag om alles wat geen plek kreeg alsnog op tafel te leggen.

En weet je? Dat was niet meteen overweldigend. Er kwam geen storm van emoties. Eerder een trage, stille stroom. Maar juist daardoor kon ik er niet omheen. Geen werk om me achter te verschuilen. Geen verplichtingen om op terug te vallen. Alleen maar ruimte. En daarin kwamen de dingen omhoog die ik in alle haast van het dagelijks leven niet wilde of durfde te voelen.

Het voelt vreemd om niets te doen

Misschien herken jij dit ook wel, op jouw manier. Dat moment waarop het leven je even stilzet, en je merkt dat je dat eigenlijk helemaal niet gewend bent. Dat het je raakt op plekken waarvan je dacht dat je ze achter je had gelaten. Of misschien wist je niet eens dat ze er nog zaten. Je voelt de onrust van het nietsdoen, maar je weet niet goed waar die vandaan komt. En ondertussen blijf je jezelf streng toespreken dat je moet genieten van de rust. Dat het goed is zo.

Maar dat lukt dus niet altijd. Want het voelt niet als rust, het voelt als leegte. Als een vreemd soort vacuüm waar je geen grip op krijgt. En terwijl je omgeving denkt dat je eindelijk een beetje kunt ontspannen, zit jij met een vol hoofd en een beklemmend gevoel dat je maar moeilijk kunt verklaren. Alsof je lijf zegt: het is goed zo, maar je hoofd blijft rondtollen.

Wat je dan vaak niet ziet, is dat dit precies het punt is waarop er iets in beweging komt. Niet aan de buitenkant, maar vanbinnen. Iets wat stilletjes door wil stromen, als jij het toelaat. Niet geforceerd, niet geanalyseerd, maar op een manier die je niet uit een boekje haalt. Dit is het moment waarop luisteren belangrijker wordt dan oplossen. Waarin voelen belangrijker wordt dan verklaren. En dát vraagt moed.

“Een kompas werkt pas als je die stilhoudt. Als je maar blijft bewegen, draait de naald alle kanten op. Maar zodra je even blijft staan, geeft het kompas weer richting aan. Stilte geeft richting.”

En dan… komen de antwoorden

Misschien heb jij het ook wel eens ervaren. Dat je zo moe bent van het doorgaan, van het zoeken naar antwoorden, waarom dit jou overkomt. Je wil op dat moment alleen maar alleen zijn, het alleen doen, al weet je dat dit een verdedigingsmechanisme is. Je hebt geen zin meer in het maken van plannen, het stellen van doelen, want het nietsdoen voelt als uitzichtloos.

En dan gebeurt het, niet in één klap, maar stilletjes sijpelen de antwoorden binnen. Je zit op een bankje in het park, of in de tuin. Misschien in de auto, ergens op een parkeerplaats. Je kijkt uit het raam en ineens besef je iets. Niet iets groots, maar iets wat klopt. Bijvoorbeeld dat je al weken op je tenen loopt op je werk. Omdat je werk al langer wringt dan je durfde toe te geven. En gek genoeg voelt dat inzicht niet zwaar. Juist niet. Het lucht op. Alsof je eindelijk iets hoort wat er al die tijd was.

Het lijkt misschien alsof er niks gebeurt als je stilvalt. Maar dat is precies het moment waarop iets in beweging komt. Iets wat je met denken niet had kunnen bedenken. Omdat het dieper zit. In je lijf, je gevoel, je weten. In die laag waar je normaal niet bij komt als alles maar door dendert.

En dan komen de antwoorden. Niet als to-do lijstjes of kant-en-klare oplossingen. Maar als iets zachts. Een innerlijk besef die iets in jou verandert.

Je hoeft niet stil te staan om stil te vallen

Het hoeft niet pas mis te gaan voordat je mag vertragen. Je hoeft niet eerst ziek te worden, overspannen thuis te zitten of op de rem getrapt te worden door je lijf. Je mag ook zélf een pauze inlassen. Bewust. Omdat je voelt dat je iets mist. Omdat je merkt dat je hoofd blijft draaien, zelfs als alles om je heen stil lijkt. Omdat je ergens weet: dit klopt niet meer.

In mijn praktijk zie ik vaak mensen die dat vluchten zó goed zijn gaan doen, dat ze het zelf bijna niet meer doorhebben. Niet rennen voor iets buiten henzelf, maar juist weg van wat er vanbinnen speelt. Altijd aanstaan en zorgen voor de ander. En dan, op een moment dat ze het niet meer kunnen wegduwen, komt de klap. Soms zacht, soms hard. Maar altijd met dezelfde boodschap: luister, luister nu.

Je hoeft niet te wachten op dat punt. Je mag ook eerder stilstaan. Omdat je voelt dat er iets schuurt, zelfs als je het nog niet kunt benoemen. Omdat je niet nog verder van jezelf af wilt raken. En omdat je diep vanbinnen weet: er is iets wat gehoord wil worden. Nu al, niet pas straks.

Therapie als ruimte om te luisteren

Je hoeft het niet allemaal in je eentje te dragen. Stilvallen kan ongemakkelijk voelen, vooral als je niet goed weet wat er precies speelt. Misschien voel je dat er van alles broeit onder de oppervlakte, maar kom je er zelf niet goed bij. Of je raakt juist overspoeld zodra het even stil wordt. Dan kan het helpen als er iemand naast je zit. Iemand die je helpt om niet meteen weer door te rennen, maar om te blijven bij wat zich aandient.

In mijn praktijk werk ik met mensen die al lang onderweg zijn. Vaak sterk, zelfstandig en met veel verantwoordelijkheden. Maar ergens onderweg zijn ze het contact met zichzelf kwijtgeraakt. Met Hypnotherapie, Voice Dialogue en Innerlijk Kindwerk creëren we samen een plek waar alles er even mag zijn. Waar niets hoeft, en waar je kunt luisteren naar wat er binnenin jou al die tijd al fluistert.

Niet om alles te analyseren of op te lossen. Maar om te ervaren dat je geen probleem bent dat gefikst moet worden. Je bent iemand met lagen, met een verhaal. En sommige delen daarvan vragen gewoon wat meer aandacht, rust en ruimte, juist als je dat jezelf al te lang niet hebt gegeven.

Nietsdoen: herkenbare vragen, eerlijke antwoorden

Misschien worstel je hier al een tijd mee. Of misschien lees je straks iets en denk je: “dit is precies hoe het voelt.” Hieronder beantwoord ik veelgestelde vragen over nietsdoen, met eerlijke, hoopvolle inzichten die je kunnen helpen begrijpen wat er met je gebeurt. En hoe het anders kan.

Waarom voelt nietsdoen alsof ik faal?

Omdat we onszelf vaak meten aan wat we doen of presteren. Zodra dat wegvalt, voelt het alsof jij wegvalt. Maar jij bent veel meer dan je to-do lijst.

Waarom word ik boos van niets doen?

Dat is begrijpelijk. Boosheid is soms de eerste emotie die bovenkomt als je controle verliest. In sessies kijken we wat daaronder ligt. Je bent snel genegen om een oorzaak buiten jezelf te zoeken, maar vaak komen deze momenten niet voor niets.

Waarom voelt het alsof ik niet meer besta als ik stilval?

Omdat je identiteit lang gekoppeld is geweest aan actief zijn. Als dat wegvalt, komt de vraag op: wie ben ik zónder dat alles? Je bent gelukkig meer dan dat, alleen zie je het zelf nog niet.

Waarom voel ik leegte in plaats van rust?

Leegte ontstaat vaak als je iets probeert te vermijden. Juist door stil te blijven, ontstaat er ruimte voor inzicht. Die leegte is niet het einde, maar het begin. Tip: Ga de natuur in om die stilte nog even extra de ruimte te geven.

Waarom helpt afleiding me niet meer?

Omdat afleiding slechts tijdelijk sust. Je probeert als het ware de stilte te overstemmen omdat stilte en niets doen eng voelt. Met therapie kan ik je begeleiden om samen naar die stilte te luisteren.

Ik voel me schuldig dat ik niets bijdraag.

Dat schuldgevoel is aangeleerd, vaak van vroeger. Je gezin draait door, alles om je heen gaat verder. En jij? Jij voelt je schuldig omdat je ‘niets’ doet. Innerlijk Kindwerk helpt om die oude overtuiging te verzachten en jezelf toestemming te geven om gewoon te zijn.

“Heb je hulp nodig voor het vinden van je eigen veerkracht?“

Zet nu die volgende stap

Misschien herken je het wel: dat je eindelijk even rust hebt, maar je hoofd blijft maar doorgaan. Je voelt je schuldig, onrustig, misschien zelfs een beetje boos. Alsof je stilstaat terwijl de rest van de wereld doorgaat. Je probeert van alles, maar niks lijkt echt te helpen. En diep vanbinnen vraag je je af: hoe lang hou ik dit nog vol?

Je bent op zoek naar rust. Naar ruimte. Naar iets dat klopt. En nee, je bent hier niet de enige in. Er zijn zoveel mensen die rondlopen met hetzelfde gevoel. Die het moeilijk vinden om niets te doen, en ondertussen niet meer weten wat ze nodig hebben. Maar er is echt een andere manier. Een zachtere. Een die bij jou past.

Ik ben Mieke, holistisch therapeut en oprichter van Jouw Eigen Veerkracht. In mijn praktijk help ik mensen zoals jij om stil te vallen zonder vast te lopen. Met Hypnotherapie, Voice Dialogue, Innerlijk Kindwerk en Tafelopstellingen kijken we samen naar wat er in jou gehoord wil worden. Niet om je te veranderen, maar om je weer in contact te brengen met jezelf. Zodat je ruimte voelt. Inzicht. En stap voor stap loskomt van oude patronen die niet meer kloppen.

Het vraagt moed om stil te staan. Maar je hoeft het niet alleen te doen.
Wacht niet langer en neem vandaag nog contact met mij op voor die eerste stap, en ontdek hoe jij weer gaat geloven in jouw eigen veerkracht.

Liefs, Mieke

Zet die volgende stap

Deel dit bericht