Je bent hier : Welkom > Angst en trauma > Waarom ik? Over schuldgevoel, verdriet en weer leren vertrouwen
alleenstaande moeder

Waarom ik? Over schuldgevoel, verdriet en weer leren vertrouwen

Angst en trauma

Auteur: Mieke Loor

Soms lijkt het leven zich tegen je te keren. Alsof je telkens nét iets meer op je bordje krijgt dan je aankunt. Je relatie loopt stuk. Je blijft alleen achter met te veel verantwoordelijkheid. Iemand van wie je houdt wordt ziek. Een ander neemt afstand. Je raakt jezelf kwijt in het zorgen voor iedereen behalve jezelf. En ondertussen blijft die ene gedachte terugkomen: Waarom ík? Waarom altijd ik weer?

Misschien probeer je het te begrijpen. Of je probeert juist verder te gaan zonder teveel te voelen. Je vertelt jezelf dat anderen het ook zwaar hebben, dat je moet volhouden, dat je er wel weer bovenop komt. Maar intussen voel je hoe het steeds zwaarder wordt om overeind te blijven. En hoe je, op de meest onverwachte momenten, tóch weer wordt ingehaald door iets ouds. Iets dat vraagt om gezien te worden.

Ik ben Mieke, en in mijn praktijk Jouw Eigen Veerkracht in Valkenswaard werk ik met mensen die dat maar al te goed kennen: het gevoel dat het leven je steeds op dezelfde plek raakt. Met werkvormen als Hypnotherapie, Voice Dialogue, Innerlijk Kindwerk en andere therapievormen die zich aandienen, begeleid ik mensen naar inzicht, heling en bevrijding van oude patronen. Niet om alles op te lossen, maar om eindelijk te begrijpen wat zich zo vaak heeft herhaald.

In deze blog ontdek je;
  1. Waarom blijft dit me achtervolgen?
  2. Hoe weet ik nog wie ik kan vertrouwen?
  3. Hoe vind ik weer hoop na alles wat er is gebeurd?
  4. Waarom voel ik me schuldig naar iedereen?
  5. Hoe leer ik weer vertrouwen na alles wat er is gebeurd?
  6. Wanneer durf ik weer te vertrouwen?
  7. Hoe herstel je het vertrouwen in jezelf en de ander?
  8. Meestgestelde vragen over : Waarom ik weer?
  9. Zet nu die volgende stap naar vertrouwen

Altijd sterk moeten zijn, maar diep vanbinnen verlangen naar rust, erkenning en iemand die blijft, herken je dat? In deze blog lees je over het stille gevecht van mensen die keer op keer worden geraakt, en toch doorgaan.

Voel je dat het tijd is om dat patroon te doorbreken? Lees dan verder, of zet nu die volgende stap.

Zet hier die volgende stap naar Jouw Eigen Veerkracht

“Vrienden blijven stil, familie zwijgt”

Waarom blijft dit me achtervolgen?

Je verliest je partner. Niet alleen in liefde, maar ook in loyaliteit. De scheiding is koud. De vader van je kinderen kijkt weg. Je staat er ineens alleen voor, met twee kleintjes die hun vragen op jou projecteren. En dan wordt een van je ouders ziek, kanker. Je ziet deze ouder verdwijnen, langzaam, terwijl je andere ouder emotioneel al afwezig is. Je raakt zelf uitgeput, belandt in een burn-out, en denkt: het kan niet erger. Tot de diagnose komt en beseft dat je zelf ziek bent. En als je dan eindelijk durft te steunen op iemand, haakt hij af zodra het serieus wordt. Vrienden blijven stil. Familie zwijgt. Werk valt weg. En diep vanbinnen klinkt telkens dezelfde vraag: waarom ik weer?

Als pijn zich blijft opstapelen zonder dat er erkenning of begrip voor is, dan raakt je systeem overbelast. Wat niet gevoeld mocht worden, wordt opgeslagen. Wat niet uitgesproken kon worden, blijft knagen. Het ene verlies opent het vorige. Elke afwijzing herinnert je aan die eerste. Wat je nu ervaart, is geen overdrijving, het is je lijf dat probeert te beschermen wat te vaak is gekwetst. Soms gaat dat zo ver dat je zelfs liefde of steun niet meer vertrouwt. Je denkt: als ik het toelaat, raak ik het weer kwijt.

Maar juist daar zit de sleutel. Niet in harder worden, maar in zachter durven zijn. In erkennen dat je systeem niet gek is, maar wijs. Dat het wantrouwen ooit nodig was, maar nu niet meer hoeft te regeren. Dat je mag leren ontvangen, op jouw tempo. En dat er mensen zijn die niet weglopen, ook niet als het moeilijk wordt. Die blijven. Omdat jij dat waard bent. Omdat jij niet je pijn bent, maar degene die het heeft overleefd.

Hoe weet ik nog wie ik kan vertrouwen?

Na alles wat je hebt meegemaakt, groeit er iets in je wat je liever niet aan de buitenwereld laat zien: achterdocht. Je glimlacht nog wel, je praat mee, maar ondertussen houd je alles in de gaten. Als iemand aardig doet, denk je: wat wil je van me? Als iemand dichtbij komt, zet je alvast een stap achteruit. Je zegt dat je zelfstandig bent, dat je niemand nodig hebt. Maar de waarheid is dat je simpelweg niemand meer durft te vertrouwen. Niet omdat je dat niet wilt, maar omdat vertrouwen de plek is waar je steeds weer bent gebroken.

Achterdocht ontstaat zelden uit het niets. Het is een beschermingsmechanisme. Iets in jou heeft besloten: beter wantrouwen dan opnieuw gekwetst worden. Dat deel is vaak ontstaan toen je nog klein was, in een tijd waarin veiligheid niet vanzelfsprekend was. In innerlijk kindwerk noemen we dat de ‘waakhond’: de stem die altijd op de uitkijk staat, alert op gevaar. Misschien heeft die je jarenlang geholpen. Maar nu zit hij je vooral in de weg. Want die waakhond blaft ook als iemand je simpelweg een hand reikt.

Als je dat gaat doorzien, komt er iets in beweging. Niet omdat je meteen iedereen moet vertrouwen, maar omdat je begrijpt dat die waakhond niet de baas hoeft te blijven. Je mag kiezen wie je wél toelaat. Je mag ervaren dat er mensen zijn die niet vertrekken. Dat het veilig is om je masker af te zetten. En heel voorzichtig, als een eerste zonnestraal na een lange winter, voel je misschien: ik hoef niet altijd op mijn hoede te zijn. Er mag iemand naast me lopen.

“En dan komt er iemand die niet weg loopt”

Hoe vind ik weer hoop na alles wat er is gebeurd?

Er zijn momenten dat je het niet meer weet. Dat je naar het plafond staart en denkt: dit wordt nooit meer wat. Je bent moe van het vechten, moe van het hopen, moe van het blijven proberen. En ergens is dat logisch. Hoe vaak kun je je nog optrekken aan goede bedoelingen, aan ‘het komt wel goed’, als het keer op keer anders loopt? Je hart zegt: ik zou dat graag willen. Maar je hoofd zegt: ik geloof het niet meer.

Juist als alles donker lijkt, is het belangrijk dat er iemand naast je komt zitten die het duister niet uit de weg gaat. Geen coach met een tien stappenplan, geen zweverige belofte, maar iemand die zegt: ik zie het. En ik blijf. Dat is waar heling begint. In aanwezigheid. In iemand die jouw tempo respecteert, en die niet schrikt van je pijn. Therapie gaat dan niet over ‘jezelf fixen’, maar over eindelijk mogen landen. Erkennen wat is. Ruimte maken voor wat je voelde, maar nooit kwijt kon.

En op een dag gebeurt het. Niet met vuurwerk, niet met een fanfare. Maar ineens merk je: ik adem weer. Ik lach om iets kleins. Ik voel me niet meer constant op scherp. Er komt rust in je systeem. Niet omdat alles opgelost is, maar omdat jij je plek weer vindt. In jezelf. In je verhaal. In de wereld. En dat is geen wonder, dat is het begin van thuiskomen.

Waarom voel ik me schuldig naar iedereen?

Het is zo’n gevoel dat zich stilletjes ergens tussen je ribben nestelt. Je kijkt naar je kinderen en denkt: had ik niet sterker moeten zijn? Minder verdrietig? Minder afwezig? Je herinnert je die dagen dat je huilend in bed lag, of op automatische piloot door de supermarkt liep, en ondertussen dacht: zij verdienen beter. En dus glimlach je. Je stelt gerust. Je doet alsof het meevalt. Maar vanbinnen knaagt het. Had ik niet meer moeten geven? Ben ik tekortgeschoten?

Schuldgevoel is vaak geen rationeel iets. Het is een oud patroon, ontstaan op plekken waar je als kind al leerde dat jouw gevoelens minder belangrijk waren dan die van een ander. Dat je moest zorgen, sussen, aanpassen. En nu, als volwassene, ben je soms net zo hard voor jezelf als anderen ooit voor jou waren. In Voice Dialogue noemen we dat de ‘innerlijke criticus’, die stem die je streng toespreekt, zelfs als je allang uitgeput bent. En als je lang genoeg naar die stem luistert, ga je geloven dat jouw pijn een last is voor de mensen van wie je houdt.

Maar wat als het omgekeerde waar is? Wat als je kinderen juist leren van jouw eerlijkheid? Van jouw groei, jouw herstel, jouw moed om niet te blijven hangen in overleven? Je hoeft geen perfecte ouder te zijn. Je hoeft niet alles op te lossen. Je hoeft alleen jezelf toe te staan mens te zijn. Want wanneer jij je eigen pijn erkent, zonder schuld, zonder schaamte, geef je anderen onbewust ook toestemming om datzelfde te doen. En dan wordt je verhaal niet langer een bron van schuld, maar een brug naar verbinding.

rugzak met verdriet

“Je draagt al jaren een rugzak met alle verzamelde pijn. En terwijl je probeert vooruit te komen, sijpelt het vertrouwen eruit“

Hoe leer ik weer vertrouwen na alles wat er is gebeurd?

Je hebt geleerd om op jezelf terug te vallen. Niet omdat je dat zo graag wilde, maar omdat je te vaak teleurgesteld bent. Mensen vertrokken. Lieten je in de steek toen jij ze het hardst nodig had. En dus leerde je: ik fix het zelf wel. Vertrouwen voelde niet veilig. Het was iets voor anderen. Voor mensen bij wie het leven niet telkens onder hun voeten werd weggetrokken. En toch… ergens verlang je ernaar. Naar leunen. Naar zacht mogen zijn. Naar even niet alles alleen hoeven doen.

Wantrouwen is geen karaktertrek, het is een beschermingsmechanisme. Een muur die je ooit bent gaan bouwen toen je merkte dat jouw openheid niet werd beantwoord. Dat je werd afgewezen, of dat mensen hun eigen angst projecteerden op jouw kwetsbaarheid. In Innerlijk Kindwerk kom je vaak dat kleine meisje of jongetje tegen dat dacht: “Als ik me openstel, word ik gekwetst.” Maar ook: “Als ik niemand echt toelaat, blijft het veilig.” Die strategie werkte toen, maar nu belemmert hij de verbinding waar je zo naar verlangt.

En ja, het vraagt moed om weer open te breken. Maar het hoeft niet in één keer. Vertrouwen groeit in kleine gebaren. In ontmoetingen waarin je wel wordt gezien. In gesprekken waarin je niet veroordeeld wordt. In therapie kan dat zaadje voorzichtig opnieuw geplant worden. Zodat je niet langer leeft met het rempedaal ingedrukt, maar stapje voor stapje durft te geloven dat er ook mensen zijn die blijven. Die niet afhaken. Die jouw hele verhaal aankunnen, inclusief de rafelranden. Dat is het begin van weer thuiskomen bij jezelf.

“Je kwam uit bed en smeerde de boterhammen”

Wanneer durf ik weer te vertrouwen?

Je wilt niet sterk zijn, maar je moest wel. Voor je kinderen. Voor je omgeving. Voor jezelf. En als je heel eerlijk bent… je bent er moe van. Moe van het dragen, van dat ingehouden huilen als iedereen slaapt. En maar doorgaan terwijl je lijf roept om rust. Misschien voel je je schuldig dat je het niet beter hebt gedaan. Dat je kinderen niet kregen wat jij ze zo gunde. Dat jij niet die vrolijke, zorgeloze moeder was. En je denkt: heb ik het dan allemaal verprutst?

Maar wat als dat schuldgevoel niet klopt? Wat als je in plaats van tekortschieten, jarenlang méér hebt gegeven dan je eigenlijk had? Vanuit een leegte waar niemand van wist. Wat als je kinderen niet alleen zagen wat je niet kon, maar ook wie je wél was? Een moeder die bleef. Die haar bed uitkwam terwijl alles in haar schreeuwde om te blijven liggen. Die ondanks haar eigen pijn een brood smeerde, een knuffel gaf, haar best deed. Dat telt. Juist dát is kracht. En misschien is het tijd dat jij dat ook eens ziet.

Want ergens onder al die lagen zit iets zachts. Iets wat nog steeds weet hoe het voelt om te vertrouwen. Om hoop te hebben. Om te leven met open armen in plaats van gebalde vuisten. En die kant hoeft niet perfect te zijn. Die kant hoeft alleen maar ademruimte te krijgen. In therapie mag je alles laten vallen wat je zolang hebt vastgehouden. Niet omdat je faalt, maar omdat je eindelijk vrij mag zijn. Echt vrij. Ademend. Lichter. Mens. En ja, dat doet pijn. Maar het opent ook. Zoals tranen dat doen. Zoals jij dat mag doen.

Hoe herstel je het vertrouwen in jezelf en de ander?

Je hoofd zegt: het ligt vast aan mij. Dat ik te veel ben. Te gevoelig. Te snel geraakt. Je hart zegt niets meer, want dat heb je al zo vaak moeten afremmen. En als iemand wél dichtbij komt, slaat de paniek toe. Dan bouw je onzichtbare muurtjes. Of saboteer je het voor het echt kan worden. Bang om opnieuw te vallen, opnieuw te verliezen. Want vertrouwen? Dat voelde ooit als de opening naar pijn.

Wat we vaak niet beseffen, is dat wantrouwen meestal niet begint bij de ander. Het begint ergens veel eerder. In de kindertijd, waar je misschien niet echt gehoord werd. Waar gevoelens te veel waren. Waar je moest zorgen, aanpassen of onzichtbaar zijn om erbij te horen. In Voice Dialogue en Innerlijk Kindwerk maken we contact met die stemmen van toen: de Voorzichtige, de Wantrouwige, het Kleine Kind dat niemand wilde belasten. Niet om ze weg te duwen, maar om ze eindelijk serieus te nemen. Want als je leert luisteren naar wie bang is, hoef je jezelf niet meer af te wijzen om die angst.

En precies daar begint het te veranderen. Niet door er nog eens over te praten, maar door stil te staan bij wat je al die tijd hebt moeten dragen. In Hypnotherapie kom je even los van dat drukke hoofd, zodat je lijf kan vertellen wat het nooit heeft kunnen zeggen. Soms komt er ineens een beeld, een gevoel, een herinnering die je helemaal niet had verwacht. In systemisch werk zie je dan: hé, dit verdriet begon niet bij mij. Ik ben het gaan dragen voor iemand die ik liefhad.

En dat besef doet iets. Het maakt het lichter. Je voelt: ik ben niet stuk, ik ben geraakt. En ik hoef het niet allemaal alleen meer op te lossen. Vanaf dat moment komt er iets in beweging. Je durft je een beetje te ontspannen. Je laat iets los. En je merkt: ik kan weer vooruit. Misschien zelfs met wat meer vertrouwen in jezelf. En wie weet… ook weer een beetje in de ander.

Meestgestelde vragen over : Waarom ik weer?

Soms blijft die ene vraag hangen: waarom overkomt mij dit telkens weer? In deze veelgestelde vragen vind je geen snelle tips, maar wel inzichten die je verder kunnen brengen. We gaan dieper in op herkenbare worstelingen, schuldgevoelens en het verlangen om weer te kunnen vertrouwen. En ja, ook over hoe therapie daarin kan helpen, op een manier die past bij jou.

Waarom blijf ik steeds in dezelfde pijnlijke situaties terechtkomen?

Wat je overkomt heb je niet in de hand, maar hoe je ermee omgaat wel. Verlies niet het vertrouwen in een ander, of in jezelf.

Hoe herken ik of ik eigenlijk niemand meer vertrouw?

Als je achter elk compliment een bijbedoeling zoekt of je altijd een plan B hebt, is je waakhond waarschijnlijk overactief.

Wat als ik me schuldig voel over hoe ik heb gefaald als moeder?

Schuldgevoel voelt soms logisch, maar is het niet. Praat er open over en laat je kinderen voelen dat het ok is om open te zijn.

Is het normaal dat ik anderen op afstand houd, ook als ik me eenzaam voel?

Ja. Je beschermingsmechanismen doen hun werk. Maar je kunt opnieuw leren kiezen wie je toelaat, zonder jezelf kwijt te raken.

Kan ik ooit echt weer vertrouwen op een ander?

Vertrouwen groeit in kleine momenten: in iemand die blijft, ook als het ongemakkelijk wordt. Therapie helpt je waarnemen wanneer je beschermingsstem spreekt, en wanneer je hart iets anders zegt.

Wat maakt jullie therapie anders dan praten met een goede vriend?

Een vriend luistert. Een therapeut luistert én spiegelt wat je onbewust meedraagt. In een veilige setting waarin ook jouw diepste delen welkom zijn.

“Heb je hulp nodig voor het vinden van je eigen veerkracht?“

Zet nu die volgende stap naar vertrouwen

Waarom jij? Waarom altijd jij weer? Waarom krijg jij steeds de rekening, terwijl anderen gewoon lijken door te rollen met hun leven? Je hebt het echt geprobeerd hoor, sterk blijven, doorgaan, het van je af lachen. Maar eerlijk is eerlijk: soms voelt het gewoon als één grote rotgeintje van het universum. En daar kun je dan weer niks mee als je ’s avonds in je eentje op de bank zit, uitgeput, met die ene vraag in je hoofd: hoe lang nog?

En toch ben je hier. Iets in jou is nog niet klaar met voelen. Nog niet klaar met leven. Want ergens weet je: dit kan niet voor niets zijn. Je bent niet gek, niet zwak, niet te gevoelig. Je bent alleen moe van het dragen. En dat is begrijpelijk. Je hoeft het ook niet allemaal zelf te snappen of op te lossen. Want nee, er is geen handleiding voor dit soort shit. Maar er is wél een weg eruit.

Ik ben Mieke, en in mijn praktijk Jouw Eigen Veerkracht in Valkenswaard werk ik met mensen die precies daar vastlopen. Met Hypnotherapie, Voice Dialogue, Innerlijk Kindwerk en andere vormen die zich aandienen, begeleid ik je naar inzicht en bevrijding. Niet met een zweep, maar met zachtheid. Geen tien stappenplan, maar echte aandacht. Zodat je niet alleen begrijpt waarom het zo pijn doet, maar ook hoe je eindelijk weer lucht krijgt.
En ja, het is spannend. Maar jij hoeft het niet alleen te doen.

Wacht niet langer en neem vandaag nog contact met mij op voor die eerste stap, en ontdek hoe jij weer gaat geloven in Jouw Eigen Veerkracht.
 
Liefs, Mieke

Zet die volgende stap naar jouw eigen veerkracht

Deel dit bericht

Lees hier mijn recente blogs

Scroll naar boven